30 juni 2021
Julian en ik zijn twintig (!) jaar getrouwd en gaan met z’n tweeën romantisch naar Venetië. Nou is romantisch niet echt ons ding, maar Venetië is sowieso altijd een goed idee. En zeker nu het nog vrijwel helemaal leeg is. De stad overtreft weer al onze verwachtingen. Als je deze beelden in een animatiefilm had gezien, had je gedacht ‘een beetje minder kan ook, dit is wel erg ongeloofwaardig’. De kleuren, de kerken, de bruggen, pleinen en paleizen. Het is bijna te veel. Het is onze eerste mini-vakantie zonder de kinderen en dat voelt als vanouds goed. Wel was ik even vergeten dat dit mannetje is uitgerust met duracell batterijen en nooit stopt. En waar ik 19 jaar lang de kinderen als excuus kon gebruiken om een pauze in te lassen, gaat het nu maar door. Kilometers maken, ik ben helemaal kapot aan het eind van de dag. Als ik op de kade mijn eerste hap heb genomen van een heerlijk klef broodje met ham, mayo en paddenstoelen, word ik van achter aangevallen door een zeemeeuw, die er met mijn hele broodje en een hap uit mijn vinger vandoor gaat. Ik heb Julian in al die twintig jaar, niet zo hard zien lachen.
Gras is nu eenmaal groener bij de buren
Tijdens andere lekkere etentjes, hebben we het over hoe nu verder. Was het altijd leuk? Zeker niet. Hebben we er ooit over gedacht een andere weg in te slaan, vast wel. Het gras is soms nou eenmaal groener bij de buren. Maar je kunt ook besluiten dat het niet erg is dat er wat mos tussen zit. Het verticuteren zit ‘m er bij ons uiteindelijk in dat we altijd willen dat de ander het leuk heeft. Ook en soms zelfs vooral zonder elkaar. We zitten aan het begin van een nieuwe fase. Vakanties zonder kinderen. Een huis wat straks te groot wordt. We hebben het over reizen die we willen maken, huizen waarin we zouden willen wonen. Het is leuk om vooruit te kijken en plannen te maken.
Irritaties
De chaos in huis valt mee als we thuiskomen. Wel is de koelkast helemaal leeg. Het enige wat er in onze afwezigheid gehaald is, zijn kratten bier. En ook die staan inmiddels leeg in de tuin. Er was zich al een klein irritatietje aan het opbouwen en nu is daar de druppel. Weken voor Vaderdag had ik een cadeau aangedragen waarvoor ze een minimale inspanning moesten leveren. Niet alleen hadden ze dat niet gedaan – lukte niet – ook hadden ze niets anders gekocht of verzonnen. Julian die altijd alles voor ze doet, van broodjes smeren tot volledige huiswerkbegeleiding. Ik was echt pissig. Ook voor ons twintig jarig huwelijk; niets! Niet eens een felicitatie – oh ik wist niet dat dat moest – en ze wisten ook niet dat het fijn is dat er wat te eten is als je ‘s avonds om 9 uur terugkomt van vakantie. Bij Julian komt de stoom uit zijn oren, ik ben letterlijk te moe om me daar op dit moment druk over te maken.
Egoïstische pubers
Dat de puberteit gepaard gaat met egoïstisch gedrag, is algemeen bekend en om die reden kun je best af en toe een oogje dichtknijpen. Maar we zijn er klaar mee. Vanmiddag maar eens wat orde op zaken stellen. De strekking van het verhaal wordt: Als jullie niets voor ons doen, doen wij ook niets meer voor jullie. En aangezien die balans al een tijdje goed scheef is, zullen wij daar geen last van hebben. Maar of het er nou meteen gezelliger van wordt…
Natas van vorige week gemist? Je leest het hier!
