Met een vriendin die 60 (!) wordt, ga ik door Amsterdam wandelen. Met haar Route 60 loopt zij met iedereen van enige betekenis, langs plekken die voor hen samen enige betekenis hebben. Wij lopen door het Vondelpark naar het huis dat wij deelden en door naar de sportschool waar we af en toe kwamen. Maar vooral in het bijbehorende restaurant zaten. Op een mooi verlicht plein in de Jordaan eten we buiten een wrap, totdat we worden weggestuurd van de twee stoeltjes die voor de deur staan. Het is veel te warm voor de tijd van het jaar en is het aangenaam stil in Amsterdam. De kunst is te focussen op de positieve gevolgen van dingen waar je liever niet aan denkt.
Gelukkig nieuwjaar!
Met oudejaarsavond maken wij ons op voor een avond onder de mensen. We eten bij Paula met nog twee andere stellen. Mila heeft het menu gezien en gaat mee. Shanna viert thuis een bescheiden feestje en stelt haar eigen menu samen. Ik hijs mezelf in een te klein rood ondergoed setje (vorig jaar zat hij een stuk losser), omdat rood ondergoed volgens een oud Italiaans gebruik geluk zou brengen. Ik maak het af met een corrigerend hemdje, een push up panty en een glitter rokje wat ook aan de strakke kant zit. Dan maar niet ademhalen vanavond. Na een heerlijke maaltijd vertrekken de ‘kinderen’ naar hun verschillende feestjes. Mila gaat met haar beste vriend naar Amsterdam. Even na twaalven gaan onze wensballonnen de lucht in.
We liggen nog niet koud in bed of Julian zijn telefoon gaat
Als we thuiskomen is het feestje van Shanna nog in volle gang, een gezellige boel van uitgelaten pubers die het allemaal prima onder controle lijken te hebben. Heel fijn om te zien. We drinken samen een biertje en gaan slapen. We liggen nog niet koud in bed of Julian zijn telefoon gaat. Het is Mila. Ze zit met Quint in het ziekenhuis omdat er buiten op straat een injectienaald in haar been is geprikt. Ze voelde iets en zag de spuit zitten. In het ziekenhuis wordt bloed geprikt om te kijken of er iets is toegediend, en medicatie voorgeschreven om infecties te voorkomen. Ze klinkt helder en probeert mij gerust te stellen. De rest van de nacht ben ik klaarwakker.
Ik moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren
Als zij de volgende dag thuiskomt, lijkt er weinig aan de hand. Net onder haar knie zitten twee kleine wondjes alsof de naald er aan de ene kant in is gegaan en de andere kant weer uit. Dat zou verklaren waarom er geen vreemde stoffen in haar bloed zijn aangetroffen. Als ik google, stuit ik op een artikel waarin staat dat Britse vrouwen met een naald worden gedrogeerd tijdens het uitgaan. Het heeft zelfs een naam: needle spiking. Wat volgt zijn uitgebreide gesprekken met de GGD, injecties en medicijnen met antistoffen én aangifte bij de politie. Ik moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren en probeer niet te denken aan de gevolgen die het nog kan hebben. Wat nu vooral belangrijk is, is dat zij net zo onbevreesd en onbevangen in het leven blijft staan als ze altijd heeft gedaan. En dat zij als het eindelijk weer kan, net zo van het uitgaan gaat genieten als ik altijd heb gedaan. Haar kennende is dat het laatste waar ik me zorgen over hoef te maken.
Natas van vorige keer gemist? Je leest het hier!
