Natas: 'Het lijkt bijna of je het niet leuk mag hebben'
Zie ook:
Delen

Natas: ‘Het lijkt bijna of je het niet leuk mag hebben’

Natasja (53) woont met haar man Julian (58), dochters Mila (18) en Shanna (15) en hond Ruby onder de rook van Amsterdam. Wekelijks schrijft zij over wat er speelt op werk, thuis, onder collega’s vrienden, familie en vage kennissen. Deze week merkt Natas dat het steeds moeilijker wordt om je aan de regels te houden. Ook omdat vaak blijkt dat voorspelde drukte en risico’s niet kloppen.

17 februari 2021

Geen berichten meer van Freaky Fieke. Ik neem aan dat ze het te druk heeft met Ray voor zichzelf te houden. Op donderdag is Mick jarig dus ik app Paula of ze een tijdslot hebben voor wat betreft de visite. Er ligt een dik pak sneeuw en om zes uur loop ik met Julian die kant op. Als we om 10 voor 9 naar huis moeten, zien we daar in onze jolige gezelligheid zó de zin niet van in, dat we gewoon blijven zitten. Heerlijk, nog maar een glaasje dan. Om half elf sluipen we giechelig naar huis.

De volgende morgen werk ik van huis uit. Vanmiddag ga ik met Julian naar de Botshol schaatsen. Terwijl ik achter mijn PC zit, hoor ik op de nationale radiozender dat we daar niet meer naartoe mogen omdat het in dat specifieke gebied te druk is. We besluiten het toch te doen, de schaatskoorts is te hoog. De wind is pittig koud, maar wat is het mooi en lang geleden dat we Nederland zo hebben gezien. We klunen de dijk over het natuurgebied in, krabbelen tussen de scheuren en rietkragen totdat we in een schaatsersparadijs belanden. Spiegelglad zwart ijs en zeeën aan ruimte. Hoezo druk!? Het lijkt bijna of je het niet leuk mag hebben. De stilte op deze wondermooie plek bevestigt dat keihard. Die avond zenden ze op het journaal een bericht uit over drukte bij Loosdrecht en ook daar zie je afgezien van wat auto’s die op dezelfde plek parkeren, prachtig ijs met daarover verspreid een handjevol mensen verschrikkelijk gelukkig zijn. Het zou verboden moeten worden!

Zaterdag ga ik met Paula en Bea voor hetzelfde rondje. Het is weekend, het enige weekend dit jaar dat er geschaatst kan worden. Bij een koek en zoopie aan het begin van de route is het nu inderdaad gezellig druk. Mensen zitten op het terras te genieten, het gezicht in de zon. Als Bea vraagt waarom ik niet over de plank het ijs oploop, die iemand anders net gebruikt om eraf te komen, zeg ik ‘mwah iets met anderhalve meter…’ Het lijkt ver weg. Ik was vergeten hoe goed dit voelt; Een vol terras, blije mensen. Op de terugweg komen we Mila en Shanna tegen die met een groep op het ijs staan te feesten, uitgelaten, dolgelukkig en een pietsie aangeschoten.

Thuis zet ik een pan erwtensoep en glühwein op het vuur en buiten houden we het wintersport gevoel vast. Er sluiten te veel mensen aan. We gaan naar binnen, ik sluit de gordijnen, maak een grote pan pasta en het blijft nog lang gezellig.

Op Valentijnsdag sta ik op met overal spierpijn. Maar de zon schijnt weer en eindelijk ligt ook het water voor ons huis dicht. Ik heb geen keus, ik moet schaatsen. De pubers zijn onwaarschijnlijk vroeg uit bed, inclusief grote grijns én kleur op hun gezicht. Xander gaat – niet geheel vrijwillig – ontbijt en rozen halen voor Mila en neemt ook een losse roos voor Shanna mee. Slim, die moet je te vriend houden. Ik krabbel wat heen en weer voor onze steiger, maar besluit al vrij snel dat het in een stoel, onder een dekentje ook heerlijk is. Buurvrouw José komt aanzeilen met een fles Jägermeister, weer een ander met bubbels, dropshots en glühwein. Het leven is goed. Iets verderop vieren de kinderen hun eigen feestje.

Op maandag blijkt de code rood die is afgegeven op het verkeer, net zo onzinnig als de waarschuwing voor ijsdrukte. Ik moet denken aan een oud verhaal van mijn vader over een jongen die in het bos altijd riep dat er een wolf was. En hoe niemand daar nog naar luisterde en hij uiteindelijk door de wolf werd opgegeten. Als je wilt dat er nog iemand naar je luistert kun je beter ook wat zuiniger met codes, beperkingen en maatregelen zijn. Het is tijd om de jonkies weer te laten sporten, leren en leven. Om ondernemers weer te laten werken. Als iedereen in de ‘gevarenzone’ dan nog heel even afstand houdt, totdat zij als eerst zijn gevaccineerd, kunnen we misschien voorkomen dat steeds meer mensen ‘wappie’ worden.

De week van Natas vorige week gemist? Je leest het hier.

 

Delen