10 Februari 2020
Op donderdag heb ik mijn eerste ervaring met online les. Ik zie een korzelig beeld van de lerares die aan haar vingers likkend door de proefwerken heen gaat, die allemaal schrikbarend slecht gemaakt zijn. Het is Shanna haar beste vak en ze heeft een 3,4. Verder staan alle schermpjes op zwart. Behalve bij een jongen die als hij opstaat alleen een onderbroek aan blijkt te hebben. ‘Weet hij dat hij in beeld is?’ vraag ik. Shanna zegt dat hij altijd als enige de camera aan heeft staan. Soms zit hij zelfs in bad. Ik vind het lollig. Heb je tenminste iets te kijken. De kwaliteit van het lesgeven is schrikbarend slecht en onsympathiek. Ik haak af, net als afgaand op de cijfers ook de meeste kinderen al hebben gedaan. Ondertussen hoor je via de media dat dit jaar een bijzonder hoog aantal kinderen zal blijven zitten. En als dat niet dit jaar gebeurt dan naar alle waarschijnlijkheid volgend jaar… Ik dreig in de grote piekermodus te verzanden en ga wandelen.
Ik merk dat we langzaam de regels steeds verder buigen. In de persoonlijke afweging niet alleen voor de fysieke gezondheid van kwetsbaren, maar ook voor de psychische gezondheid van mijn kinderen te zorgen, maak ik steeds vaker afwegingen die niet binnen het beleid passen. Ook dat is wat het is…
Op vrijdag komt een alleenstaande buurvrouw een borrel halen. Als ik haar ver voorbij de avondklok via de achterpoort naar buiten smokkel, schrikt de buurjongen die met zijn vriendin in een illegaal sneeuwballengevecht is beland, zich helemaal rot. ‘Goed volk’ roep ik jolig. Het is haar laatste uitje voordat ze ingesneeuwd raakt, en zo praten we alles recht wat krom is.
Julian is weer redelijk opgeknapt, hij trekt nog wat met één been en valt af en toe om, maar hij kan weer rechtop aan tafel zitten dus zaterdag komen Ray en Fieke – je weet wel zijn nieuwe tinder vriendin – voor ons koken. Ik ben reuze benieuwd. Vooral eigenlijk of zij hem verteld heeft van de appjes die ze mij gestuurd heeft. Om stipt 6 uur komen ze aan met een doos vol wijn, een doos vol eten en een bos vol bloemen. Ray vult de kamer zoals hij dat altijd doet en haalt daarmee ondanks dat malle elleboog gedoe, meteen de kou uit de lucht. Ze is een knappe vrouw. De tinder foto was wel wat flatterend – zoals dat nou eenmaal gaat – maar ze ziet er goed uit. Het is niet anders. Het wordt een leuke avond met erg veel en lekker eten. Ze kan koken, heeft gevoel voor humor, praat makkelijk en lijkt echt gek te zijn op Ray. Als we samen de laatste dingen in de keuken opruimen zegt ze. ‘Je begrijpt toch wel dat ik Ray helemaal voor mezelf wil?’ Ik denk in eerste instantie dat ik het verkeerd verstaan heb, maar als ik naar haar kijk, zie ik iets wat ik eerder niet zag. Ik kan het niet helemaal plaatsen, maar ik krijg er een heel vervelend gevoel bij.
Als ik de volgende morgen opsta zijn Ray en Fieke godzijdank en met dank aan goede winterbandjes alweer lang en breed vertrokken. Als ik die middag in de striemende oostenwind door een door stuifsneeuw geteisterd weiland ploeter, zegt Paula ‘moet jij niet tegen Ray zeggen dat die vrouw niet goed bij haar hoofd is?’
De week van Natas vorige week gemist? Je leest het hier.
