Woensdagavond krijg in een app van José. Ze is weer positief getest op corona. Ondanks dat ze het al heeft gehad en volledig gevaccineerd is. In haar geval betekent dat 14 dagen eenzame opsluiting in haar slaapkamer. Ze woont alleen met haar dochter die extreem bang is om ziek te worden. Ik voelde me ook al niet helemaal lekker en in één klap voel ik me ronduit slecht. Zo’n beetje de hele groep mensen die afgelopen vrijdag op het bierfeest hossend in lederhosen en dirndl vierde dat het weer kon, heeft het in min of meerdere mate te pakken. Mick zit thuis met een longontsteking, een ander heeft keelpijn en zo’n beetje iedereen hoest. Dat hoesten is op zich al vervelend en pijnlijk genoeg, maar nu voel je je ook schuldig. Ik moet terugdenken aan een grapje dat viral ging in het begin van de pandemie. Vroeger liet ik een kuchje om een scheetje te verbloemen, nu doe ik het andersom. Toen kon ik er om lachen. Ik rij naar de GGD bus voor een test. ‘s Avonds laat heb ik de uitslag; negatief. Dat maakt dat je toch iets vrijer kunt hoesten en dat ik morgen naar mijn werk kan. Maar als de volgende dag de middag vordert, word ik steeds beroerder. Het is een akelige griep die me het hele weekend van de straat houdt.
Mila is aangereden
Een paar dagen later begint ook Shanna te hoesten, Julian verhuist naar de logeerkamer en Mila, die al weken loopt te kuchen, lijkt juist weer een beetje op te knappen. Zondag wordt Julian midden in de nacht gebeld. Het is Mila. Op de terugweg van Amsterdam is ze geschampt door een auto, gevallen en met behulp van Xander ook weer opgestaan. Op het moment dat ze belt is ze veilig bij hem thuis. De schade lijkt mee te vallen. Twee kapotte knieën, schaafwonden op haar handen, heup, kin en voorhoofd. De rest van de nacht kan ik niet slapen. Als ik niet hoest, giert de adrenaline door mijn lijf. De volgende morgen komt ze strompelend en met een dubbele kater binnen. Gehavend, gelukkig nog met al haar tanden, maar met veel meer pijn dan gisteren toen de rijkelijk uitgedeelde shotjes hun werk deden.
Niet alles is negatief
Omdat ik me steeds slechter ga voelen en steeds harder ga hoesten, besluit ik me nog een keer te laten testen. Ik neem Shanna mee. Als we na het afnemen van de test het Kruidvat inlopen voor de nodige medicatie en mondkapjes, krijg ik tijdens het afrekenen zo’n heftige hoestaanval dat ik de winkel uit moet om er niet in te blijven. Shanna blijft binnen om af te rekenenen. En terwijl ik wanhopig probeer om het te laten stoppen, zie ik uit een ooghoek de beveiliger uit de winkel naar me toe lopen. Hij klopt met zijn enorme hand voorzichtig op mijn rug en zegt; zal ik even een glaasje water voor je halen? Het is zo’n lief gebaar dat de tranen ineens nog harder over mijn wangen lopen.
Natas van vorige keer gemist? Je leest het hier!
