‘Mijn eerste column van dit jaar. Spannend. Hallo allemaal. Hoe is het met jullie goede voornemens afgelopen? Al lang alweer een wijntje genomen zeker? Of een sigaret? Méér sporten en minder social media…. dat waren mijn voornemens dit jaar. En het gaat nog steeds goed. Maar het is ook niet zo moeilijk hier. Ik zit in een hotel met een goeie sportschool dus ik ga daar elke dag een uurtje langs. De rest van de dag lig ik in de zon of in het water dus mijn telefoon geef ik ook geen aandacht meer. Als het maar zo blijft.’
‘Ik ben op dit moment in Thailand. WIJ zijn in Thailand. Met mijn vrouw en kinderen. Onze uitgestelde huwelijksreis zou ik het willen noemen. We zijn op een prachtig tropisch eiland en het is elke dag gemiddeld 30 graden, ‘s avonds drie graden koeler, ‘s middags drie graden warmer. Soms moeten we ons echt even terugtrekken in het hotel, waar de airco’s gelukkig de hele dag aan staan. Die kinderen trekken die hitte nog niet een hele dag achter elkaar. Dat zijn een beetje de grootste problemen hier, terwijl in Nederland en in mijn Volendam in het bijzonder, gevochten wordt tegen het extreem hoge water. Kelders lopen onder, brandweer en vrijwilligers proberen water weg te pompen en plaatsen zandzakken op plekken waar de dijk niet hoog genoeg bleek …..en de regen houdt voorlopig aan.’
‘2023 was het natste jaar uit de geschiedenis maar de regen doet niet aan jaartelling en is gewoon stug doorgegaan. Vijftien jaar geleden schreven wij eens een lied over het water dat ons tijdelijk ons land gunt, omdat we er ooit zo heldhaftig voor gevochten hebben. We wisten een stuk van de zee te bedwingen, droog te leggen en hebben er dijken omheen gebouwd. Maar er zal, volgens dat lied althans, een dag komen dat het water het land terug eist. Dan zijn we genoodzaakt te vluchten. Klimaatvluchtelingen worden wij dan. ‘VOLENDAMMERS NEEEE… WAT MOET’N WE D’RMEEEE’. Ik zie het al voor me op de spandoeken van mensen in het oosten van het land, die staan te protesteren voor hun sporthallen waar wij dan met duizenden tegelijk opgevangen moeten worden en op de vloer moeten slapen. Ik snap het óók wel. Ik weet hoe we zijn. We zouden binnen no-time de hele boel overnemen daar. Met een stuk Duitsland erbij.’
‘Maar stel je toch eens voor. Het kán gewoon gebeuren. Hier in Thailand, letterlijk in het gebied waar wij nu zijn, gebeurde iets soortgelijks twintig jaar geleden. De Tsunami, weet je nog? Twee dagen geleden zat ik op een zitkussen op het strand nietsvermoedend even te scrollen op Instagram – ik geef toe: helemáál nooit meer op Instagram is nog even te moeilijk voor me – toen ik ineens in een filmpjes-fuik terecht kwam met beelden van de Tsunami. Ik was weer even vergeten hoe vreselijk dat eruit zag. De huizenhoge golven die plotseling het strand op kwamen, de palmbomen die stuk voor stuk knakten en omvielen als dominosteentjes. De mensen die geen schijn van kans hadden. Het hele landschap dat in een paar minuten veranderde in één grote modderstroom. Ik zag het allemaal voorbij komen in een stuk of tien filmpjes achter elkaar totdat ik pas besefte dat ik letterlijk op een plek zat waar dat gebeurd is. In 2004. Op 2e kerstdag nota bene. De God van de zee is meedogenloos en houdt geen rekening met kerst en andere feestdagen. (De God van de zee, wie was dat ook alweer? Neptunus zeker?) Ik kreeg er alsnog de rillingen van. En dat wil wat zeggen met een temperatuur van 33 graden.’
‘Ik ben zo gek op Thailand. Het voelt voor mij als een paradijs. Natuurlijk is niet alles er goed. Politiek gezien zal er wel van alles aan mankeren. Het is ook een arm land. Maar de mensen klagen niet. Mensen worden niet agressief, gaan niet massaal aan de drugs. Gaan niet zitten bedelen aan de kant van de straat. Nee, ze doen gewoon allemaal hun ding. Ze leven met de dag. Ze proberen wat geld te verdienen aan de vele toeristen hier en die geven het ze graag… want ze lachen, ze zijn vriendelijk …en ze menen het. Ze laten zich niet gek maken door trends op social media en niet boos of verdrietig door het dagelijkse wereldnieuws. Laat staan dat ze zich een schuldgevoel laten aanpraten. Ze kijken niet naar de tv dus ze zijn niet te vangen. Ze leven hier en nu. Het zijn allemaal zen-boeddhisten, meestal zonder dat ze het zelf weten. Al zijn de boeddhistische tempels ontelbaar, je ziet de gewone bevolking er niet dagelijks bidden. Ze hebben daar geen tijd voor want dat kleine beetje geld moet elke dag verdiend worden om de kinderen te onderhouden. Het bidwerk laten ze over aan de monniken die dat gelijk voor de hele bevolking doen. En daar vertrouwen ze op. Ook na de Tsunami. Een zeebeving. Dat zijn rampen waar wij mensen ons niet op kunnen voorbereiden en vooral ook niks aan kunnen doen. Het laat juist zien hoe nietig en kansloos wij als mensen zijn terwijl de natuur zijn gang gaat. Daarom schreven wij natuurgeweld vroeger toe aan boze Goden en hogere machten en riepen we weer andere Goden aan om ons te helpen als het gebeurd was. Hier in Thailand doen ze dat nog steeds. Als een westerse regering hier aan de macht zou zijn, zouden ze roepen: ‘De volgende Tsunami komt er snel aan als jullie nú niet alle airco’s minstens de helft van de tijd uitzetten en stoppen met rijden op die brommertjes van jullie. Of flink wegenbelasting betalen voor die brommertjes zodat we met dat geld een Tsunami-fonds kunnen oprichten. Dan kan het waarschijnlijk óók voorkomen worden.’
‘Ik had mijn moeder gister aan de telefoon. Ze was net terug van haar wekelijkse kerkbezoek. Zoals altijd wanneer we op vakantie zijn, zei ze tegen ons: ‘Ik heb kaarsjes aangestoken voor jullie hoor. Opdat jullie niks overkomt en heelhuids terugkomen. En ik heb gebeden dat het hier stopt met regenen want ik vind het zo zielig voor die mensen hier op het Zuideinde. Al die mooie spullen onder water, verschrikkelijk.’ Ik moet dan altijd stiekem lachen aan de andere kant van de lijn en me inhouden om niet een cynische opmerking te maken (‘misschien is God wel in Israël bezig momenteel moeder, maar die komt zeker overal tegelijk?’)…maar ik zou wel gek zijn als ik dat deed. Ik ga het lot niet tarten. Mijn moeder is mijn boeddhistische monnik. Trouwens, ze bidt voor het hele dorp. Gratis. Waar vind je die nog? ‘Dóe jij dat maar moeder.’ antwoordde ik zoals ik altijd doe: ‘Baat het niet, dan schaadt het niet. Vraag dat allemaal maar aan God inderdaad. Wie moet het ánders regelen? Hey en een gelukkig nieuwjaar trouwens nog!…. ‘
