17 maart 2021
Vorige week werd ik door Mila op werk gebeld, ze had keelpijn. Ik vertaalde dat als volgt ‘Ik heb niet hard genoeg geleerd voor mijn tentamens en gooi corona in de strijd om er onderuit te komen’. In de auto naar huis begon ik te twijfelen. Als ze daadwerkelijk klachten heeft, moet ik haar binnenhouden en laten testen. Als ik thuis kom, wordt er met geen woord over gesproken. Ze zit op de stoel haar hockeysokken aan te trekken. ‘Wat ga je doen?’ vraag ik ‘Trainen’, zegt ze doodleuk. De volgende dag laat ze na afloop van de tentamens niets weten en dat is geen goed teken. Even later blijkt inderdaad dat ze de eerste twee kern(!) vakken – volledig heeft verkloot. Mijn voorgevoel was juist. En zo wonderbaarlijk snel als de klachten gisteren verdwenen, zijn ze nu weer terug. Ondertussen is haar beste vriend waarmee ze zaterdag biertjes heeft gedronken, positief getest. Donderdag rijden we voor de tweede keer in korte tijd door de teststraat in de RAI, die ondanks dat het heel moeilijk was om een afspraak te maken en we oorspronkelijk naar Den Helder moesten, helemaal leeg is. De volgende dag meld ik Shanna, die zo blij is dat ze eindelijk weer naar school mag, af in afwachting van de uitslag. Van alles gaat er door mijn hoofd. Zaterdag hebben we een afspraak voor een open dag bij een kappersopleiding. Shanna heeft een voor haar belangrijke wedstrijd te spelen. En haar toetsweek – die wél goed voorbereid is – begint volgende week. Voor Mila is de hele volgende week volgepland met rijlessen. Ze moet er nog tien voordat ze over vier weken moet afrijden. En dat heeft al zoveel vertraging opgelopen. Vrijdag om 4 uur komt de verlossing; goed nieuws de uitslag is negatief. Mila appt haar werk dat ze eraan komt en springt op de fiets.
Om 00.00 appt Paula: Bingo! In navolging van haar zoon is ook zij positief getest. Als we zaterdag op zijn 19de verjaardag een quarantaine overlevingspakket met wodka, gingerale, limoenen, limoncello en ananas voor de deur zetten, zegt Paula ‘Nou ja één voordeel; ik ben gisteravond gelijk naar boven gelopen en heb hem een dikke verjaardagsknuffel gegeven’. Bij haar is het glas altijd halfvol (in figuurlijke zin). Letterlijk is het vrijwel altijd leeg. In dat laatste deel hebben we elkaar gevonden.
De opleiding lijkt een schot in de roos. En er is nu in ieder geval een plan, een solide plan. Toen ze dicht waren, heb ik gemerkt hoe belangrijk de kapper voor sommige mensen is. Het als je haar maar goed zit gevoel. Zelf voel ik dat anders. Gelukkig maar want mijn haar zit vrijwel altijd slecht. En sinds ik van donker naar coronablond ben gegaan – iets met heel erg grijs en uitgroei – varieert de kleur van lichtgroen tot zalmoranje. Twee kleuren die ik niet zo lekker kan hebben. Ik gun het Mila, mijzelf en Julian om nooit meer met haar huiswerk bezig te zijn. Het heeft ons door de jaren heen heel veel kopzorgen en grijze haren bezorgd. Maar als ik ter compensatie daarvan de rest van mijn leven perfect gekapt word, zal je mij daar niet al te vaak meer over horen.
Natas van vorige week gemist? Je leest het hier!
