11 augustus 2021
Nog twee weken en dan gaat Shanna weer naar school, een week later ook Mila. Het gaat een zware dobber worden om na zo’n lange tijd weer in het gareel te lopen. Ik kijk er naar uit. De normale gang van zaken. Het oude normaal. En alsof ze voorvoelen dat het bijna afgelopen is met de pret, slaan ze volledig door en geen feestje meer over. Er is iedere avond wat. Onlangs kwam er midden in de nacht een appje van Mila. Ik zag hem de volgende morgen; Ik slaap bij Jamie (meisje) kan mijn tas nergens meer vinden en dus ook fietssleutel niet. Ik wind me vreselijk op. Dat weet ze dus ze komt voorlopig niet thuis. De tas is ook de volgende dag na een uitgebreide zoektocht nergens in het huis te vinden. Net voor het avondeten komt ze thuis, zonder mijn(!) fiets, zonder tas. Ik raad haar aan een appje te sturen naar iedereen die op het feest was – allemaal bekenden – en te zeggen dat ze morgen de camerabeelden gaan bekijken. Dat iemand die weet waar de tas is zich nu nog kan melden, maar dat ze morgen de politie inschakelt. Tien minuten later is de tas terecht, inclusief de airpods van een ander meisje. Ook Shanna is geen avond meer thuis. Julian en ik bingen nog maar een serietje…
Nachtvlinder
Natuurlijk hebben we onderling discussies over wat wel en niet kan. Hoe laat ze thuis moeten komen, dat het niet iedere dag bal kan zijn. Maar ik herken het zo. Ik ben ook altijd een nachtvlinder geweest. Eigenlijk heb ik pas nu de rust dat ik niet altijd overal bij hoef te zijn en niet altijd – meestal nog wel hoor – als laatste naar huis hoef te gaan. Mila lijkt in dat opzicht in alles op mij. Shanna heeft net als Julian af en toe de tegenwoordigheid van geest om gewoon op tijd naar bed te gaan.
Volledig zelfvoorzienend
Het grote verschil is alleen dat ik op die leeftijd volledig zelfvoorzienend was. Op mezelf woonde. Mijn eigen kost verdiende, huishouden deed en alles zelf betaalde. Die vrijheid was toen ook duur betaald. Ik hield geen cent over, maar wat was het heerlijk! Je hoort nu vaak dat onze kinderen niet op zichzelf kunnen wonen omdat het niet te betalen is, maar dat was het toen ook niet. Van de 1600 gulden die ik netto verdiende, ging 700 honderd gulden naar de kale huur. Toen ik nog jonger was, verdiende ik 16 gulden 40 per week met 6 uur krantlopen. Dat verdienen mijn dochters in euro’s met twee uur op de bank Netflixen met hun hand in een zak chips, bij mensen die toevallig kinderen hebben. Je woont niet gelijk in je droomhuis of in de beste buurt. Voor die 700 gulden had ik destijds een krot met gedeelde opgang en badkamer. Als je op jezelf wilt wonen, de vrijheid wilt hebben om precies te doen waar je zin in hebt, zul je concessies moeten doen. Dat was toen zo en dat is nu nog steeds zo.
Veel te duur op jezelf wonen…
Ja, de huizen zijn duurder, maar de salarissen zijn aanzienlijk hoger en de banen liggen voor het oprapen. Maar dan moet je wel alles aanpakken. Je bent niet meteen directeur, eerst moet je de vloer dweilen. Het grootste probleem zit niet in de huizenprijzen, maar in het feit dat onze kinderen het over het algemeen goed hebben thuis. Onlangs stuurde ik de volgende spreuk op onze familie app: Als mijn kinderen groot zijn ga ik bij hen langs, eet en drink alles op, maak ik alles vuil, zorg ik ervoor dat het huis een zooitje wordt en dan roep ik dat ik me verveel en verdwijn. Als ik Shanna vraag of ze hem grappig vindt, moet ze bij voorbaat lachen om haar eigen grap, als ze zegt dat ze hem niet begrijpt. Het is een kwestie van keuzes maken. Of je gaat op jezelf wonen en hebt geen nagels om je kont te krabben. Of je blijft thuis en steekt af en toe je gemanicuurde handen uit je mouwen. Ondanks alle grote en kleine irritaties, hoop ik toch dat ze voorlopig nog even voor het laatste kiezen. Veel te duur op jezelf wonen…
Natas van vorige keer gemist? Je leest het hier!
