4 augustus 2021
Het is een week waarin niet veel gebeurd is. Ik ben teruggekomen van vakantie, ben weer aan het werk gegaan en buiten lijkt het herfst. Op mijn eerste vrije dag besluit ik maar weer eens naar de apotheek te gaan. De oogdruppels die ik voor de vakantie ging halen, die besteld moesten worden, er vervolgens niet waren en naar mijn huis gestuurd zouden worden, heb ik nog altijd niet gezien. Gelukkig is het niet levensbedreigend. Het is mijn minst favoriete ‘winkel’ van het dorp. Maar het vervelende van een apotheek is dat je niet kunt uitwijken, je hebt geen alternatief. En dus hebben ze geen enkele reden tot klantvriendelijkheid. De bakken met geld komen hoe dan ook wel binnen.
Oude heks
Het is relatief rustig en als ik naar binnenloop, word ik de zaak weer uitgeblaft door een oude heks met een mondkapje ‘er mogen maar drie mensen binnen zijn’ snauwt ze me toe. Ik was even vergeten dat dit de enige zaak is waar dit soort restricties nog gelden. Ik loop naar buiten en ga in de miezerregen staan, die even later omslaat in slagregens. Er zijn maar drie mensen binnen en toch sta ik er ruim een kwartier. Als de oude heks met het mondkapje naar buiten komt, druip ik naar binnen. Waar een van de zes (!) dames achter de balie, en de enige drie klanten helpt, uiteindelijk zegt dat het al lang naar mijn huis gestuurd is. Zucht. Vraag me af of ik terwijl ik op de balie drup, nog uit moet leggen dat ik daar niet voor mijn plezier kom. Weer kan ik het niet meenemen en moet ik morgen terugkomen. Ik vraag of ze het in de automaat wil stoppen en mij die middag een code wil sturen waarmee ik het kan ophalen. Geen code.
Geen excuses, niks
De volgende dag krijg ik een mail, dat het al sinds 8 juli klaarligt en dat ik het kan komen halen. Geen excuses niks. Het gaat om druppels voor droge ogen, ik kan inmiddels wel janken. Ik vraag nog een keer of ze het in de automaat wil stoppen. Vrijdagmiddag krijg ik eindelijk de felbegeerde code en de mededeling dat ik het binnen 48 uur uit de automaat – die heel handig binnen in de zaak staat – moet halen. Ik ben op mijn werk en red het niet om daar voor 17.30 te zijn, en natuurlijk zijn ze op zaterdag en zondag gesloten. Gelukkig is Julian in de buurt. Het hele weekend druppel ik er vrolijk op los.
Afspraken
Instanties waar je geen grip op hebt, waar je van het (medicijn) kastje naar de muur wordt gestuurd, eindeloos wordt doorverbonden, vaak de verbinding verbroken wordt, en zelden een oplossing komt. Ze hebben met elkaar gemeen dat er geen alternatief voor is. En dat weten ze. Ook de kinderen zitten in standje apotheekmedewerker en voeren de hele dag niets uit, totdat het in de avond tijd is om weer wat actie te ondernemen. Om het nog een beetje gezellig te houden de rest van de vakantie, spreken we af dat ze één keer per week koken, hun eigen zooi opruimen, een bijdrage leveren aan het huishouden, zoveel mogelijk gaan werken én sporten. Als dat in orde is, kunnen ze ‘s avonds doen waar ze zin in hebben. We zijn twee dagen en twee dubieuze maaltijden verder, maar het lijkt te werken…
Natas van vorige keer gemist? Je leest het hier!
