Tess van Ess
Tanja: ‘Mijn naam is altijd al een dingetje geweest. Op de een of andere manier blijft-ie niet goed hangen. Ik weet niet wat het is. Het is geen ingewikkelde naam en bovendien lekker kort. Toch wil hij maar niet beklijven. Het begon al op de middelbare school. Leraren konden hem niet onthouden: Jessica, Tessa, Jessie. Van alles kwam voorbij. In het begin corrigeerde ik ze nog, maar na een paar jaar heb ik dat opgegeven. Het was onbegonnen werk. Later, toen ik door GTST bekend werd, dacht ik: zo, nu is het eindelijk klaar, vanaf nu vergeet niemand mijn naam meer… Maar nee, hoor. Een bekende journalist die destijds de glossy pagina had in een vooraanstaande krant, had me gevraagd voor een groot interview. Dat was heel wat, werd mij verteld, want dan werd je definitief gelanceerd. Op de dag dat het interview uitkwam, sloeg ik vol verwachting de krant open en wat stond daar in dikke letters? Nieuwe ster aan het firmament, Tanja Tess! Hoe moeilijk kan het zijn, zou je denken.’
‘Nog steeds word ik regelmatig aangesproken met ‘Tessa van Ess’, ‘Tessa Tess’ of ‘Jessica van Ess’. Maar het meest bijzondere was dat iemand ooit riep; ‘Hey, jij bent toch Froukje de Both uit Onderweg naar Morgen? Nou ben ik dol op Froukje, dus zie ik dat wel als een compliment, maar zij speelde destijds in Goudkust, dus deze persoon was op meerdere niveaus behoorlijk in de war. Maar de meeste verwarring ontstaat wanneer ik op vakantie ga naar Engelstalige gebieden. Dan wil ik inchecken en krijg je altijd hetzelfde riedeltje. De receptionist vraagt: ‘What’s your name, miss?’, waarop ik keurig antwoord: ‘Jess’. Dan kijkt zo’n receptionist mij een beetje moedeloos aan en zegt nogmaals: ‘I would like to know your name, please’. Waarop ik dan weer antwoord: ‘Yes I know, my name is Jess’. Meestal spreek ik mijn naam dan uit als Djes om nog meer oponthoud te voorkomen. Maar dan raakt de receptionist helemaal geïrriteerd en zegt: ‘Well miss, I really need your last name, not your first name’. Waarop ik dat dan weer moet uitleggen. Kortom, het heeft nogal wat voeten in de aarde voordat ik eindelijk op mijn hotelkamer zit.’
‘En dan de afgezaagde grappen die ik al mijn hele leven eindeloos te horen krijg. ‘Hey Tan, is het Jess of no?’ of ‘Haha, jij zegt zeker nooit ‘no’?’. En dan komen ze niet meer bij. Ach, ik kan er ook wel om lachen. Mijn man noemt mij regelmatig gekscherend Tess van Ess, waarop ik zeg: ‘Wat nou, Stanley Lus?’ (zo werd hij ooit genoemd). En er zijn ergere dingen. Je hebt mensen met namen waarvan je zou wíllen dat mensen ze zouden vergeten of verbasteren. Denk aan Annewil Hokken, Beau ter Ham of Constant Lam. Dat die ouders nooit bedacht hebben om de voor en achternaam even achter elkaar uit te spreken voordat ze hun kind zo noemden?! Ook altijd verstandig om even te kijken wat een voorletter in combinatie met de achternaam oplevert. Want je kunt je wel voorstellen wat een flauwe grappen meneer K. Bouter of mevrouw S.M. Kelders hun hele leven naar hun hoofd geslingerd krijgen.’
‘Terwijl ik dit schrijf, schudden de muren van ons huis door de orkaanachtige windstoten van Eunice. Er zijn bomen omgewaaid die wegen versperren. Daken zijn van woningen afgerukt en er zijn zelfs doden gevallen. En nu lees ik dat er ergens in het zuiden van het land ene mevrouw Eunice Storm woont. Zoals ik al zei, het kan altijd erger. Ik koester dan ook mijn naam die zo moeilijk te onthouden blijkt en hou me vast aan de quote van Maya Angelou: ‘They may forget your name, but they will never forget how you made them feel’.’
De vorige columns van Tanja Jess lees je hier.
