Vliegen is een uitdaging in deze tijd. Maar sommige dingen zijn te belangrijk om te laten varen. De 10 jaar oudere zus van mijn vader wordt 100. Honderd! We doen de verplichte test, wachten de uitslag af, boeken de vluchten, het hotel en pakken onze tas in zodat we morgen kunnen vertrekken. De kinderen blijven thuis. Nu de scholen eindelijk weer een soort van open zijn, willen we ze daar niet weghouden. Daarnaast heeft Shanna tentamens. Het is de eerste keer dat we ze twee nachten alleen thuis laten. Het voelt goed, ze zijn oud en wijs genoeg. Meestal.
Ze leven al jaren in onmin
De ochtend van tantes verjaardag gaan Julian en ik naar de supermarkt waar we wijn en voorhapjes kopen, die we met mijn zus Terrie en haar man Karel klaarmaken. Mijn 98 jarige oom komt binnen en huilt zijn dikke tranen. Al jaren leeft hij in onmin met zijn zus, die twee huizen verderop woont. Het huis van mijn vader – die helaas de helft van de huidige leeftijd van zijn zus, net niet gehaald heeft – staat er precies tussenin. Terrie sleept het tegenstribbelende oudje mee naar zijn zus, waar de twee elkaar huilend in de armen vallen. Hij vertrekt vervolgens weer meteen naar zijn eigen hut. Waarschijnlijk om de vete voort te zetten, tot een van de twee het loodje legt en de ander zich in diepe rouw kan onderdompelen. Het blijven rare jongens die Italianen.
Zelfs de burgermeester komt langs
Tante zit er feestelijk bij. In een kamer vol bloemen en met om haar nek een Haïtiaanse bloemenslinger. In het begin wat schuchter. Klagend over stramme botten, slecht zicht en moeilijk gehoor. Naarmate de dag vordert en steeds meer mensen aanschuiven, wordt haar stem krachtiger, staat haar rug rechter en haar ogen helderder. Er komt een fotograaf van de krant, maar het absolute hoogtepunt is de Burgemeester die die haar een niet ingepakte kalender geeft, die ze al heeft. De grote man gaat op het kleine houten stoeltje zitten. Neemt het glas wijn dat hem aangeboden wordt gretig aan en ziet er zo verschrikkelijk ongemakkelijk uit dat Terrie en ik de kamer uit moeten lopen omdat we de slappe lach krijgen.
Afscheid nemen bestaat niet
Als ik afscheid van haar neem pakt ze mijn onderarm met ongekende kracht vast. Jarenlang dacht ik als ik terug naar Nederland ging, dat het wel eens de laatste keer zou kunnen zijn. Inmiddels heeft ze naast twee wereldoorlogen ook Corona overleefd. Op de plek waar die laatste buitengewoon veel slachtoffers had. Ik gun haar een rustig heengaan. Maar ik denk dat zij, ondanks dat ze al jaren anders roept, nog helemaal niet klaar is om heen te gaan.
Natas van vorige keer gemist? Je leest het hier!
