25 augustus 2021
De scholen zijn weer begonnen
Bij de rotonde in ons dorp hangt de banner met de tekst De scholen zijn weer begonnen. Ik ben benieuwd of Shanna überhaupt de weg naar school nog kan vinden. Het stemt me hoe dan ook vrolijk. Vijf dagen in de week vol aan de bak. Vroeg opstaan, sporten, werken. Weg van die apathie van serietjes kijken en ín die telefoon zitten. En waar voor Shanna school inderdaad weer begint, gaan Mila en ik een paar dagen naar Mallorca. Haar alternatieve examenreis. Aangezien ze haar ritme van dag en nacht volledig heeft omgegooid, vraag ik me af of we elkaar veel gaan zien. Ik verheug me op een paar lekkere stranddagen en het eten daar en verder zien we het wel. De week daarna begint ook voor haar het normale leven weer.
“Woke”
Ineens zie ik overal het woord woke opduiken. Als ik het lees in de kop van een column van Angela de Jong, zoek ik het op. Het komt er in het kort op neer dat je wakker genoeg bent om je bewust te zijn van racisme en genderongelijkheid. Wat ik als het daarover gaat niet begrijp is dat we graag een inclusieve samenleving (ook weer zo’n term) willen en tegelijk steeds exclusievere groepen maken. Iedere sekse heeft zo’n beetje zijn eigen letter. Iedere bevolkingsgroep zijn eigen politieke partij. Alle (politieke) kleuren (van de regenboog) een eigen omroep. Alle geloven hun eigen kerk. Ieder geslacht zijn eigen pot (als in toiletpot). Hoe kan het inclusief worden als je een heel alfabet gebruikt om mensen in een hokje te stoppen? LHBTIQ+ – ook deze zoeken we op – staat voor lesbische vrouwen, homoseksuele mannen, biseksuele mensen, transgender personen, intersekse personen, queer personen en – de plus! – anderen die wat betreft hun genderidentiteit, genderexpressie, seksualiteit of hun lichaam vallen buiten wat in de maatschappij wordt gezien als standaard. De column gaat over de korte jurk van een van de deelnemers aan de Slimste Mens; een man met een baard. Daarnaast zit een man met tattoos en een muts, daarnaast een man met snor en nagellak. Het is anders, het valt op en verder interesseert het me net zo weinig als de letter die bij hun geaardheid hoort. Maar is dat dan woke, of juist niet? Ik ben de weg kwijt.
Mooi Volendam
De weg die ik inmiddels wel blind kan vinden, is die naar mijn werk in Volendam. Twaalf jaar lang al, drie dagen in de week. Zodra ik de snelweg af kom, word ik blij van de weilanden, koeien en schaapjes die staan te grazen. Broek in Waterland waar de bussen wachten tot je bijna naast ze rijdt, hun knipperlicht aanzetten en de bus op de weg gooien. In Katwoude – wat ze hier Katwou noemen – zie ik iedere morgen hetzelfde Aziatische stel stevig achter elkaar aan stappen. Een stukje verderop de man met de grote koptelefoon en zijn ondeugende hondje. In Volendam de paartjes – meestal twee vrouwen – die druk pratend en hun armen heen en weer bewegend iets doen wat tussen lopen en snelwandelen in zit. Het busje met de moorkop op het dak. Fietsers die zonder omkijken hun stuur omgooien en oversteken. Julian raakte onlangs in de sportschool in Amsterdam aan de praat met een buschauffeur die vertelde dat de chauffeurs die op Volendam rijden, speciale instructies krijgen. Geen overbodige luxe. Het zijn rare jongens die Volendammers, maar ook hier zitten goede tussen…
Natas van vorige keer gemist? Je leest het hier!
