Als we terugkomen van de 100ste verjaardag van mijn tante in Italië ben ik zo onwaarschijnlijk moe, dat ik die avond om 8 uur naar bed ga. Ik heb die laatste nacht in Italië slecht geslapen. Waarschijnlijk het gevolg van een hele dag sociaal doen, wat niet helemaal in mijn aard ligt. En altijd die akelige zenuwen voor het vliegen. Ik ben niet zozeer bang voor het vliegen. Ga je, dan ga je… niets aan te doen. Maar wel dat ik te laat kom, mijn paspoort vergeten ben, iets niet goed geregeld heb qua vluchtdatum. Of corona gerelateerd iets toch niet helemaal op orde heb. Ik kan al die verschillende QR codes, die je op de meest onverwachte plekken steeds moet laten zien – of soms helemaal niet – helemaal niet aan.
Ze is totaal van de wereld
Als we een broodje eten op het vliegveld, gaat een meisje van een jaar of twintig aan ons tafeltje zitten. Haar blik is dood en voor haar op tafel spreidt ze een hele lading papieren en reisdocumenten uit. In haar ogen geen paniek. In haar ogen helemaal niets. Als alles op de grond valt zegt ze in het Italiaans ‘sorry, ik doe het niet expres’. Ze doet niets expres. Ze doet niets bewust. Ze is totaal van de wereld. Haar vriend, een lange broodmagere Aziatisch ogende jongen met tatoeages in zijn nek en op zijn handen, geeft haar een broodje. ‘Eet wat’ zegt hij. Ze schuift het boos weg. Hij probeert het nog eens. ‘Als jij dood wilt gaan aan de drugs moet je zo doorgaan, eet wat’. Ik krijg geen hap meer door mijn keel.
Zij slaat hem en de hele vertrekhal valt stil
Als we zitten te wachten bij de gate, ontstaat er een opstootje. Het stel gaat ook naar Amsterdam. Wat altijd een goed idee is als je verslavingsgevoelig bent. Onder begeleiding van een hysterische stemverheffing slaat zij hem en de rest van de vertrekhal valt stil. Hij ondergaat het. Er komen drie mannen bij die er uitzien als passagiers, maar klaarblijkelijk als undercover ‘agenten’ op de luchthaven rondlopen. Zij controleren de gegevens, praten uitgebreid met de jongen en het meisje en zien blijkbaar geen reden om ze niet aan boord te laten. Wat gaan die kindjes in Amsterdam doen? Waar slapen ze? Hoe komen ze aan het geld? Het laat me niet los.
Haar bloed wordt weer getest
Ondertussen is Mila een maand na dato nog steeds bezig met de prik die zij met Oud & Nieuw ongewild in haar been kreeg. Het slikken van de zware medicatie zit er bijna op, vandaag heeft ze weer een hepatitis prik gekregen en is haar bloed nog een keer getest. Met de medicatie is de kans op HIV – want dat is waar het vooral om gaat(!) – vrijwel uitgesloten. Volgende week kan dat met de uitslag van het bloedonderzoek eindelijk definitief worden gemaakt. Ik hoop dat de persoon die de laatste dag van het oude jaar met een injectiespuit op stap ging, niet zo’n gelukkig nieuwjaar krijgt. Maar nog veel meer hoop ik dat die jongen en dat meisje van het vliegveld hun weg terug vinden.
Natas van vorige keer gemist? Je leest het hier!
