1 september 2021
Mallorca; de alternatieve examenreis van Mila omdat zij destijds haar vlucht moest omzetten, was geweldig. Voor mij in ieder geval, neem aan dat zij ook met terugwerkende kracht toch liever ergens in El Arenal in een club hangt met vrienden, dan met haar moeder in Palma. Hoe mooi die kathedraal ook is. Op een klein incidentje bij vertrek na, loopt alles vlekkeloos. Ik ben mijn telefoon vergeten met daarin mijn bankpas, boardingcard, alle QR codes en formulieren die je sowieso nodig hebt om een stap buiten eigen land te kunnen zetten. Kortom we moeten terug naar huis. Julian is not amused. Vervolgens moeten we eindeloos lang wachten bij de bagagecontrole omdat van de vijf mensen die achter de band staan er precies vijf niets doen en onze tassen om niet nader verklaarbare redenen op een zijspoor zijn beland en door een machine moeten die niet wil opstarten. Gelukkig ben ik een geduldig type. Ik zie Mila benauwd naar me kijken. Ik hou me in. Heel eventjes, en vraag me dan hardop af of ik de enige ben die hier een vlucht moet halen. Ondanks dat het vliegtuig aan de verst mogelijke gate staat, halen we het. ‘En daarom’ zeg ik tegen Mila ‘moet je zorgen dat je altijd op tijd vertrekt’. Waarop zij zegt ‘Misschien moet je gewoon je telefoon niet vergeten’.
Geen verplichtingen
We huren een fiets die we gebruiken om op en neer naar het strand te gaan. We eten, lezen, slapen, winkelen, eten nog maar weer een keer en winkelen weer wat verder. Af en toe schieten we een kerk in of gaan we op een bankje zitten om te genieten van de mensen die langslopen en bijzondere gebouwen. Vooral als er geen verplichtingen zijn, is Mila een fijn iemand om mee op te trekken. Het niet steeds ergens achteraan hoeven jagen, stemt mij ook milder.
Oud worden
We zijn vrijdagavond nog niet thuis of ze is alweer weg. Zaterdag is er geen beweging in te krijgen tot het avond is en ze weer vrolijk de deur uit huppelt. Zondag hebben we een familie uitje en gaan we nadat we de wekelijkse (of is het inmiddels de dagelijkse?) discussie hebben dat de kinderen ook af en toe wat moeten doen in huis, ‘gezellig’ met zijn vieren naar de broer van Julian. We vieren de verjaardag van hun ouders samen met een derde broer en alle neefjes en nichtjes. Opa mokt dat hij niet begrijpt waarom ze hun verjaardag nog moeten vieren. Oma hoort het gelukkig niet en de rest negeert het. We bakken zelf pizza’s, drinken wijn en sluiten af bij een groot kampvuur. Julian zijn ouders worden oud. De lange verplichte afzondering als gevolg van Corona heeft ze geen goed gedaan. Ze zijn gezond van geest in de zin dat ze alles goed begrijpen. Het feit dat het lichamelijk achteruitgaat maakt dat ze niet meer genieten als voorheen. Ze hebben iets verdrietigs, iets zorgelijks over zich heen gekregen.
Nieuwe minnares
Dinsdag is het drie jaar geleden dat mijn moeder op 80-jarige leeftijd is overleden. Ik krijg een appje van haar vriend. ‘In liefdevolle herinnering, het leven gaat door’. Hij – inmiddels ook 80 – heeft een nieuwe minnares. Een getrouwde vrouw – ook op leeftijd – die de relatie geheim wil houden en waarmee hij zo blij als een klein kind is. En waar ik in het verleden altijd mijn vader bedankt heb om na zijn overlijden deze neef te sturen om de zorg over mijn moeder over te nemen, bedank ik nu mijn moeder dat ze deze dame heeft gestuurd om hem op de been te houden.
Natas van vorige keer gemist? Je leest het hier!
