Editie: Maart/April 2020
Hoera! De winter is voorbij. Niet helemaal, maar ik wil dit verhaal positief beginnen. Ik oefen de laatste maanden in het programmeren van mijn hersenen. Door middel van muziek vooral. Als ik een rustig muziekje opzet thuis en het is buiten een beetje druilerig, dan kom ik gelijk in een soortgelijke stemming waar ik vervolgens niet meer uitkom. Als ik op tijd denk: ‘Nee Jan, dit gaan we nu niet aanzetten, want…’ en ik zet daarna iets vrolijks aan, dan neemt mijn dag een heel andere wending. Ongeacht of het regent buiten. Ik vergeet het nog vaak, maar ik ben dus aan ’t trainen opdat ik die fout niet meer maak. Zo stonden wij vorig jaar aan het begin van een schrijfproces voor ons nieuwe album. Ietwat verdrietig vanwege het feit dat Jan de Witte onze band had verlaten. Het was logisch geweest om vanuit dat gevoel een paar ballads te schrijven, maar we besloten het tegenovergestelde te doen en uitsluitend positieve liedjes te schrijven om onze eigen gemoedstoestand te doorbreken. En het werkte. Uiteindelijk hebben we een heel album vol liedjes die voldoen aan dat criterium. Daarmee zijn we nu aan het optreden in ’t theater; een ‘blije’ show! Natuurlijk komen er ook wel ballads voorbij, want we hebben er in het verleden genoeg geschreven om de rest van onze carrière mee op te treden.
Maar even heel wat anders… Laatst waren we te gast in een nieuw programma van Johnny de Mol. Het was een van de leukste tv-formats waar we ooit aan mee hebben mogen werken. We hoefden niet te zingen, niet te spelen, het was geen wedstrijdje… niks van dat. We werden uitgenodigd in een restaurant. Een speciaal restaurant. Het keukenpersoneel en de bediening bestond namelijk uit mensen met beginnende Alzheimer. Relatief jonge mensen nog. De naam van het restaurant was goed gekozen: Misverstand. En zo waren er ook geregeld misverstanden. Er werd soms wat anders gebracht dan we besteld hadden en het personeel kon op simpele vragen als: ‘Hoe oud ben je?’ het antwoord niet direct vinden. Verder deden ze het allemaal fantastisch. Ik was uitgenodigd omdat mijn vader Alzheimer heeft.
Hij leeft nog – voor degene die zich dat nu afvraagt – maar er is nog weinig van hem over. Hij kan niet meer praten, lopen, eten en herkent mij niet meer. Dat heb ik ondertussen een plekje gegeven. Ik ben het verdriet voorbij. Tenminste, dat dacht ik. Want ook dat is zo’n gevalletje ‘hersenen programmeren’. Ik laat dat verdriet niet meer zo snel toe. Maar in dat restaurant kwam DJ Frank van der Lende naast mij te zitten. Zijn vader heeft ook Alzheimer in de beginnende fase. Hij vertelde zijn verhaal en ik het mijne. Zo kwamen alle nare ervaringen weer terug. Ondertussen kwamen de vriendelijke dames en heren van de bediening ons het ene heerlijke gerecht na het andere brengen. Maar ik kon niet meer naar ze kijken zonder te denken aan het immense verdriet dat zij en hun echtgenoten en kinderen binnenkort gaan doormaken. Dat ze nu nog kunnen functioneren in een restaurant, maar dat dit over een jaar niet meer mogelijk zal zijn.
Als ‘toetje’ kregen zij van ons een liedje: De Betere Jaren, waarin ik vertel over de herinneringen aan mijn vader, die ik in leven hou door foto’s van hem thuis op te hangen. Na afloop hadden we bijna iedereen aan het huilen. In het theater zouden we onszelf op de borst hebben geklopt voor deze prestatie, maar nu… Ik weet het niet. Het was misschien een iets te harde confrontatie met de werkelijkheid, nadat we de ziekte de hele tijd op zo’n luchtige, bijna humoristische manier hadden benaderd. Moraal van dit verhaal: Het is simpel om een loopje met je hersenen te nemen, totdat je hersenen een loopje met jou beginnen te nemen. We moeten hopen dat dit nooit gaat gebeuren en er een medicijn gevonden wordt tegen Alzheimer.
De laatste column van Jan Dulles gemist? Je leest het hier!
