28 juli 2021
Op mijn verjaardag, een dag nadat Julian, Shanna en ik met het vliegtuig vertrekken naar Spanje, komt ook Mila aan. Een dag later en in haar eentje omdat haar herstel bewijs, tien dagen na positief getest te zijn, op deze dag automatisch ingaat. En omdat het misschien wel de laatste vakantie met zijn vieren is, voelt het extra bijzonder om weer samen te zijn. Ik word verwend met goede cadeaus. Misschien heeft het geholpen dat ik al ruim voor de vakantie heb geroepen dat als ik dit jaar geen cadeaus zou krijgen – ze gebruiken ieder jaar namelijk hetzelfde excuus dat ze op vakantie niks kunnen vinden – zij volgend jaar ook helemaal niks krijgen. Het ‘dat past niet in de handbagage’ pareer ik met ‘dan koop je iets kleins’.
Zon, zee en strand
Het heeft me geen windeieren gelegd. Een gouden ring van Julian, bijpassend armbandje van Mila en oorbellen met hartjes van Shanna. Ik ben er echt oprecht heel erg blij mee. Met Mick, Paula en hun kinderen die op hun beurt de beste vrienden van mijn kinderen zijn, genieten we vervolgens een hele week lang van zee, zwembad, uitzicht, heerlijk eten, goede wijnen en nog betere cocktails. Corona lijkt ineens heel ver weg. Wat ook leuk is, is dat je geen kind meer aan die ‘kinderen’ hebt. Ze trekken hun eigen plan en af en toe vertrekken ze naar de keuken om daar met de meest verrassende hapjes en cocktails weer uit te komen. Of ze vertrekken om elders lekker happen en biertjes te nuttigen. Klein voordeel van dat alles nog steeds niet tot diep in de nacht open is, is dat ze ook weer een soort van bijtijds terug in de hut zijn.
Geen heimwee naar vroeger
Ik denk met weemoed maar zonder heimwee terug aan hoe de vakanties veranderen vanaf het moment dat er kinderen zijn. Hoe we wanhopig proberen vast te houden aan wat we zelf graag doen. Niets plannen, naar plekken gaan waar zo min mogelijk Nederlanders komen, stapels boeken mee. En hoe dat vrijwel altijd uitloopt in een teleurstelling. In de babytijd omdat de kinderen lek worden gestoken door muggen, geen oog dicht doen en vervolgens – na je de hele nacht wakker te hebben gehouden – de hele dag door jengelen omdat ze niet tegen de hitte kunnen. Iets later dat ze op zoek gaan naar vriendjes en vriendinnetjes, maar steeds teleurgesteld terugkomen omdat niemand hun taal spreekt. En vervolgens mokkend op je zonnebedje gaan zitten.
Volgende zomer mogen ze weer mee
De puberteit, sowieso altijd lachen. Dat je op de mooiste plekken komt en ze alleen maar binnen op de bank willen liggen met die eeuwige telefoon in hun hand. De constante strijd om het leuk te houden, het is immers vakantie. Gezellig… Maar vakantie was vooral heel hard werken en veel irritaties inslikken. Ik had gemiddeld een maand nodig om er weer bovenop te komen. En nu het weer leuk dreigt te worden omdat je behoeftes en verwachtingen naar elkaar toe groeien, zou het afgelopen zijn? Ik denk het niet! We hebben genoeg geïnvesteerd om te maken dat ze uiteindelijk dat wat wij leuk vinden, ook leuk zijn gaan vinden. Dus nu het eindelijk zo ver is, kan ik ze echt niet laten gaan. Prima als ze ook met hun vriendjes of vriendinnetjes op pad willen (zelf betalen!). Maar ze gaan ook een week met ons mee. Snel overleggen waar we volgende zomer heen willen. Nu al zin in!
Natas van vorige keer gemist? Je leest het hier!
