9 juni 2021
De avond van mijn prik, haal ik Julian op van Schiphol. We zitten nog wat in de tuin als ik ineens het gevoel krijg te worden overvallen door een zware griep. Overal pijn, behalve gek genoeg in de arm waarin ik ben geprikt. Om half negen lig ik in bed, in de hoop dat het de volgende dag over is. Dat is deels het geval maar ook die avond lig ik weer om half negen in bed. Doodmoe. De volgende morgen ben ik weer het vrouwtje. Blijkbaar heb ik het virus opgeruimd. En opgeruimd staat netjes zeg ik altijd maar.
Prik van vreugde
Een paar dagen later zie ik Beau met hetzelfde enthousiasme en overtuiging als ik, maar dan life op televisie, met Janssen geprikt worden door Ernst Kuipers. Zijn prik van vreugde noemt hij het en ondanks wat kleine ongemakken, voel ik het inderdaad ook zo. Met het zomerse weer, Mila die klaar is met haar examens en Shanna die maar niet naar school gaat, is de boel een beetje losgeslagen bij ons thuis. Iedereen doet maar wat en omdat ik zelf ook graag maar wat doe – lees niks – vind ik dat lekker. Ik merk dat het lastiger is nu Julian weer thuis is. Hij vindt meer dat bepaalde dingen op bepaalde tijden moeten gebeuren. Of om het met zijn woorden te spreken. ‘Iemand moet het doen’. Hij heeft gelijk natuurlijk, maar als hij er niet is, gebeurt het ook allemaal wel. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat we wellicht iets ongezonder bezig zijn als hij niet in de buurt is.
Rusteloosheid
Op zich vrij kinderachtig. Drieënvijftig zijn en dan als de kat van huis is op de keukentafel dansen. Maar Julian is altijd bezig en dat is best irritant. Als hij niet op een racefiets zit, is hij de ramen aan het lappen. Als hij niet in een kano zit, is hij de tuin aan het doen. En als hij niet iets aan het zagen is, is hij ergens anders aan het timmeren. Ik snap dat dit een typisch gevalletje is van; Ik wou dat ik jouw problemen had. Inderdaad geen Help mijn man is een klusser voor mij. In ieder geval niet op de manier zoals het bedoeld is. John Williams mag trouwens sowieso langskomen. Maar ik voel me altijd zo schuldig als ik niks doe. En ik doe het zo graag. Zeker als de zon schijnt en ik er wat te lezen, drinken en eten bij heb. Om in een staat van pure ontspanning te komen – en daar ook echt van te genieten – moet je niet het idee hebben dat je eigenlijk iets moet doen.
‘Ik hou mijn hart vast…’
En dat is best lastig als er altijd zo’n druk mannetje om je heen huppelt. Of als je je zoals nu druk maakt over iets waar je totaal geen invloed op hebt. Namelijk de eindexamen uitslag. Dus ben ik opgestaan en de strijd aangegaan met de wilde aardbeien in mijn tuin. Een overzichtelijke strijd dacht ik. Eentje die ik kan winnen. Zij willen mijn tuin overnemen, maar ik ga dat niet laten gebeuren. Ik tegen de aardbeien. Ik trek ze met wortel en al uit de grond en gooi ze op de kleine hoopjes (die ik vervolgens tot ergernis van Julian niet opruim). Zweet op mijn bol, zwarte randen onder mijn nagels, mijn hoofd net zo rood als de aardbei die ik wil uitroeien. Ik vind wel voldoening maar geen rust. Donderdag komt het ‘verlossende’ telefoontje. Ik voel de spanning met de dag oplopen en hou mijn hart vast…
Natas van vorige week gemist? Je leest het hier!
