Ieder jaar begin ik weer fris aan de goede voornemens. En het is ieder jaar hetzelfde verhaal: afvallen, meer bewegen, aardiger zijn voor de mensen om mij heen. Meer tijd besteden aan dingen en mensen die er echt toe doen. Genieten van wat je hebt. Nou ja, noem een cliché en het staat op mijn lijstje. Toen in januari vorig jaar – al veel eerder dan de beruchte blauwe maandag – bleek dat het weer loze beloftes aan mezelf waren geweest, besloot ik harde maatregelen te treffen. Ik boekte een detox week waarin ik in ieder geval een aanzet zou doen om die eerste kilo’s kwijt te raken. Tegelijkertijd zou – aldus de folder – mijn ‘mindset’ zodanig veranderen dat ik meteen ook meer in het ‘nu’ zou gaan leven en ik letterlijk en figuurlijk beter in mijn vel zou gaan zitten. Wat wil je nog meer? Last minute boekte ik het tripje naar Portugal, waardoor ook de schade in de portemonnee een soort van beperkt bleef. En ja, wat moet een all inclusive nou helemaal kosten als je niks mag eten en drinken…
De eerste twee dagen verliepen voorspoedig. Ik voelde me een held, blozend van het voorjaarszonnetje, trots op mijn eetgedrag en bevangen door de rust in mijn kop. Maar de derde dag werd ik onrustig. Ik had honger, stevige trek, voelde me wankel en had alleen maar zin om te huilen. En om te eten natuurlijk. Zelfs om te roken, wat ik al een aantal jaren niet meer deed. Die nacht sliep ik niet. Er spookte van alles door mijn hoofd. Wilde ik nog wel verder met mijn man? Was het niet eens tijd om een andere baan te nemen? Moest ik met mijn moeder terug naar het verleden? Had ik toch moeten proberen om kinderen te krijgen? Potverdorie, veel te veel tijd om na te denken en dat leidt op een lege maag blijkbaar tot niet veel goeds.
Ik liep het terras op en keek naar de sterren die natuurlijk ook geen antwoord op mijn vragen hadden. Toen ik ging zitten, zag ik aan de overkant een lichtpuntje. Letterlijk, de rode gloed van een sigaret die oplichtte bij iedere haal die er van genomen werd. Ik wist dat het Miranda moest zijn, een vrouw van rond de 50 die ook aan het programma deelnam. Zou ik? Voor ik het wist stond ik aan de overkant. Samen rookten en praatten we wat over de (on)zin van het leven, totdat Miranda zei: “Waarom gaan wij niet gewoon lekker de kroeg in?” Binnen 20 minuten slopen we als twee dieven in de nacht over het park richting uitgang. Giechelend als twee pubers die hun ouders ontvluchtten. In een volle Engelse pub gingen we aan de boemel. Een avond om in te lijsten en waarin ik gelachen heb zoals ik dat al in geen jaren meer had gedaan.
De komende vier dagen waren dragelijk in de wetenschap dat we er in de avond weer tussenuit zouden glippen. En we onder het genot van een hapje en een drankje goede gesprekken voerden. Voornamelijk over de kunst van het genieten. Moe, voldaan en intens gelukkig stapte ik in het vliegveld terug naar huis. Uiteraard zonder een gram te zijn afgevallen, maar wel volledig psychisch ontgift en met enorm veel zin om mijn man weer te zien, energie om nieuwe projecten op het werk op te pakken, (dik) tevreden met mezelf en dolgelukkig met mijn nieuwe vriendin. Tot op de dag van vandaag moeten we heel hard lachen als we aan een goed gevulde tafel, met een glas in onze hand, vertellen hoe wij elkaar ontmoetten tijdens een detoxweek! PS: Maar roken doe ik dus echt niet meer
