Ik weet het nog goed…Voorjaar 2020. Corona. Lockdown. Hoewel ik me er liever niks meer van herinner, staat het me allemaal nog bij. Er kwamen mensen op het kantoor van ons management in Volendam die met me wilden praten over het programma The Masked Singer. Of ik daar aan mee wilde doen. Tot grote verbazing van Alice, onze manager, zei ik gelijk ‘ja’. Ze had dat niet verwacht, omdat ze mij daar nou eenmaal geen type voor vond. En dat was nou net waarom ik wél mee wilde doen. Omdat mensen een bepaald beeld van mij hadden.
Een beeld dat ik grotendeels zelf gecreëerd heb. Door hoe ik me altijd heb gedragen, door hoe ik eruit zie, door wat wij met de 3JS doen. Al die dingen. Het is een soort imago dat je bewust en onbewust creëert. Het is het masker dat je draagt. Als je het eenmaal op hebt, gaat het niet snel meer af. En dat is iets waar ik al jaren een beetje moeite mee had. Ik was ondertussen al heel veel jaren niet meer de persoon die het masker deed vermoeden. Vooral nadat ik vader ben geworden, ben ik een heel ander mens geworden. Ook op muzikaal gebied hebben wij al 15 jaar een label dat aan ons hangt. Wij zijn de 3JS, wij maken Nederlandstalige muziek en we komen uit Volendam. Hokjes. Nederlanders houden daarvan. Je komt daar niet meer uit. Wij kunnen nooit een Engelstalig rock-album uitbrengen. Kán wel, maar dan zal dat altijd beoordeeld worden als een ‘uitstapje’ van die Volendammers die normaal in het Nederlands zingen en dus nooit zo serieus genomen worden als een album van bijvoorbeeld Kensington. Zo voelt het tenminste.
Ik zag het programma The Masked Singer als een ‘blind audition’ zoals bij The Voice of Holland. Maar dan blind tot het einde aan toe. Ik mocht zingen wat ik wilde en gek doen op het podium. Het maakte allemaal niet uit. En mensen konden me niet beoordelen met die hokjes in hun achterhoofd. Tijdens de opnames genoot ik met volle teugen. Achter de schermen wisten we wel wie iedereen was, dus daar was het heel gezellig. Tijdens die opnames werd ik ook nog eens voor de tweede keer vader en dat vierden we met z’n allen met taartjes. Achter de schermen bij The Masked Singer was ik eindelijk mezelf.
Toen het programma op televisie kwam, waren de opnames bijna allemaal geweest en kon ik thuis voor de televisie achteruit gaan zitten met een wijntje en genieten van de reacties op het programma. Niet dat ik niet herkend werd natuurlijk. Dat duurde ongeveer twee of drie zinnen, toen liep mijn whatsapp al helemaal vol met berichten. Ik reageerde niet, zoals ik contractueel had afgesproken, maar ik lachte me kapot. Zelfs James, die toen net twee was geworden, herkende me. ‘Pappa met een gekke pet op’. Iets wat we nog vaak herhalen als er beelden of foto’s uit die tijd voorbij komen.
Tijdens de finale keken er meer dan 4 miljoen mensen. Het hoogste kijkcijfer voor RTL sinds de finale van de eerste Idols. Neptunus werd de winnaar van The Masked Singer en toen deze God van de zee zijn masker afdeed, zagen de kijkers eindelijk wat ze al die tijd al vermoedden. Die Volendammer, van de 3JS die normaal altijd Nederlandstalig zingt. Klaar om weer terug gestopt te worden in zijn hokje. Ik zat zelf ook naar de tv te kijken en zag het anders. Ik zag iemand die zichzelf was geworden. Die alle maskers af had gezet en niet meer in dat hokje terug zou gaan. Mijn gelukzalige, bevrijde, triomf-gevoel zou alleen van korte duur zijn.
De vorige columns van Jan Dulles lees je hier.
