Op naar Ecuador
‘In 2008 ben ik vertrokken naar Ecuador, in eerste instantie voor drie maanden. Ik wilde nog iets goed doen voor de wereld, nog een andere taal leren en dacht: nu of nooit. Ik ben liever iemand die spijt heeft van de dingen die ze gedaan heeft dan van de dingen die ze niet gedaan heeft. Via via werd ik gewezen op een project bij een kinderopvang in Quito, de hoofdstad van Ecuador.’
‘Eenmaal aangekomen in Ecuador bleek dat de kinderopvang waar ik zou werken gesloten was vanwege de zomervakantie, daar kon ik dus niet aan de slag. Ik kwam vervolgens bij een jeugdgevangenis terecht. Deze zat vol met jonge meiden en al heel snel werd ik onheus bejegend door de leraren, echt een onveilige omgeving. Ik wilde daar dus heel snel weg. Het voelde dubbel, want ik liet wel die meiden daar achter, maar ik moest ook voor mezelf zorgen. Daarna kwam ik terecht in een kinderziekenhuis. Dat was een staatsziekenhuis. Wanhopige moeders kwamen van heinde en verre met hun doodzieke kind op de arm. Schrijnend om te zien. Waar had ik mij in Nederland toch allemaal druk om gemaakt? Ik besloot om een jaar langer te blijven.’
Het traditionele plaatje
‘Ik ben in totaal twee maanden terug geweest in Nederland voordat ik voor een jaar weer vertrok naar Ecuador. Je gaat daar wonen en al snel krijg je vrienden en bouw je daar je sociale leven op. Ik kreeg ook een relatie en uiteindelijk ben ik ook met hem getrouwd. Al vrij snel kwam ons huwelijk in zwaar weer.In Ecuador is de traditionele rolverdeling zoals wij die hier kennen nog meer regel dan uitzondering. Met de zelfstandigheid van Europese vrouwen zijn ze niet bekend. En dat terwijl ik de kostwinner was van ons twee. Als je als buitenlander bij een goede Internationale onderneming zit verdien je automatisch eigenlijk al meer dan het minimum inkomen, wat in Ecuador heel gangbaar is. Het werkte gewoon niet tussen ons. Ik heb zoveel pogingen gedaan om het te redden. Talloze gesprekken gevoerd om aan te geven dat voor mij een relatie ook bestaat uit samen dingen doen. Er voor elkaar zijn. Hij beloofde dan verbetering en dat ging dan twee weken goed, totdat hij weer met zijn vrienden de hort op ging en iedere avond dronken thuis kwam. Ik zag in dat dit het niet ging worden, en dus zijn we gescheiden.’
Nieuw geluk
‘Uiteindelijk heb ik de vader van mijn zoontje leren kennen. Het leek een hele aardige man, een hele knappe man ook om te zien. Hij had 20 jaar voor het Nationale Team van Ecuador gebasketbald en had een hoog aanzien in de sport. Ik dacht: ‘Eindelijk iemand die zijn zaakjes voor elkaar heeft of leek te hebben.’ Ook dat was niet het geval, dus ik verviel elke keer weer in het zorgen voor een ander. Ik ging daarbij heel erg voorbij aan mezelf, door heel hard te zorgen voor een ander hoopte ik ook dat een ander dat ook voor mij ging doen. Ik kan me nog goed herinneren dat toen ik zes maanden zwanger was ik in mijn eentje een heel huis moest inpakken om te verhuizen. Hij zat in een andere stad en was te beroerd om even heen en weer te komen met de bus.’
‘Onze zoon werd geboren, na een keizersnede. In Ecuador heb je niet de kraamzorg zoals wij die hier kennen, dus eenmaal thuisgekomen stonden we er alleen voor. Er waren geen boodschappen in huis dus vroeg ik hem wat boodschappen te halen. De supermarkt zat letterlijk onder ons appartement en ik had een boodschappenlijstje voor hem gemaakt. Hij hoefde alleen met de lift naar beneden te gaan, maar hij zei: ‘Ik ga echt niet alleen boodschappen doen.’ Dus daar liep ik dan, twee dagen na mijn keizersnede met een pasgeboren baby op mijn arm in de supermarkt. Twee weken na de bevalling kwam mijn moeder langs. Heel fijn, want zo kreeg ik toch nog de tips mee die je normaal gesproken van je kraamhulp zou krijgen. De laatste avond dat mijn moeder bij ons was had mijn man een kerstfeest van zijn werk. Om 02:00 uur ‘s nachts werd ik gebeld door de bewaking, of ik mijn stomdronken man uit de hal van het appartementencomplex wilde halen. Even voor jouw beeld: het is een man van twee meter hoog en twee meter breed. Of ik hem ‘even’ naar boven wilde tillen, twee weken na mijn keizersnede. Je begrijpt dat het voor mijn moeder ontzettend moeilijk was om de volgende ochtend terug te keren naar Nederland. Om haar kind en kleinkind in zo’n situatie achter te laten.’
-Imke samen met haar zoon.
Terug naar Nederland
‘Toen mijn zoon drie maanden oud was ben ik naar Nederland gegaan, om de baby aan mijn familie te laten zien. Ik mocht de iPod van mijn man lenen die ik via iTunes moest vullen en ik wilde wat nieuwe nummers erop zetten. Ik had zijn wachtwoord nodig maar die had hij niet, dus hij had een reset aangevraagd. ‘Log maar in op mijn e-mail’, zei hij. En daar zag ik het…allemaal mailtjes tussen hem en een of andere dame. Ik wist genoeg. Ik wilde toch terug naar Ecuador om het nog te proberen, ik wilde zó graag een gezin. Een gezin met een vader en een moeder, zoals ik zelf gewend ben. Maar hij wilde niet meer.’
‘De maanden ervoor waren we – vooral ik – druk bezig geweest om via Duitsland terug naar Nederland te komen. Ik had daar al allemaal dingen voor geregeld: papieren bij de Ambassade, alles beëdigd laten vertalen en documenten uit Nederland laten overkomen. Toen we uit elkaar gingen heb ik hem gevraagd: ‘Wat gaan we nu doen? Als jij niet verder wilt, dan ga ik terug naar Nederland en neem ik onze zoon mee.’ Ik had alles voor de terugkeer van mijn zoon en mezelf naar Nederland in orde gemaakt. Het enige wat hij daarvoor zou moeten doen is een handtekening zetten. In Ecuador is het zo, dat je echt het land niet uitkomt als een van de ouders zonder handtekening van de andere ouder de grens overgaat, omdat er heel veel kinderen ontvoerd worden.’
‘Hij beloofde me de handtekening te zetten en vond het oke dat mijn zoon en ik terug naar Nederland zouden gaan. Dus heb ik mijn baan opgezegd en liet ik mijn advocaat hem de documenten sturen. ‘Met twee of drie weken ben ik hier weg’, dacht ik toen nog. Maar hij tekende niet…’
‘Ik spring gewoon’
‘Daar zat ik dan. Zonder baan. Zonder inkomsten. Met een pasgeboren baby. Ik woonde nog wel met hem samen in een huis, een hele gekke situatie. Maar ik dacht als ik hem nu de deur wijs, dan vind ik hem nooit meer en dan kan ik helemaal naar die handtekening fluiten. Het was een soort onbesproken regel dat ik overdag de deur uit was en hij ’s avonds. Ik zwierf overdag gewoon maar een beetje over straat en door het park en bij een Salsaschool waar ik wat vrienden had en elke dag hoopte en bad ik dat ik weg kon. De tijd tikte voorbij en ik had nog steeds geen handtekening. Je wordt zo wanhopig… Ik heb ook letterlijk op het punt gestaan dat ik op 8 hoog voor het raam van ons appartement stond, m’n zoon op mijn arm en ik dacht: ‘Ik spring gewoon.’ Je weet het op een gegeven moment niet meer.’
‘Het is zo oneerlijk, dat doordat hij niet bereid was om een handtekening te zetten ik daar gevangen zat. Aan de ene kant: het is zijn vader, dus ook zijn recht. Maar hij is nooit een vader geweest. Hij heeft nooit een cent betaald of voor hem gezorgd. Nooit naar zijn eigen zoon omgekeken. Als dat nou zo zou zijn, dan zou ik het nog begrijpen, want je denkt je krijgt ook zo’n band met een kind, maar dat is het vanaf het begin af aan al eigenlijk niet geweest.’
‘Na vier lange maanden wachten zette hij dan ein-de-lijk de handtekening. Midden in het hoogseizoen kocht ik een enkeltje naar Nederland, ik geloof dat het 3500 euro was, maar het maakte me niets uit. Ik was zo blij dat ik terug naar Nederland kon. Met mijn leven in drie koffers, een baby, een buggy en 2000 euro stond ik op Schiphol. Ik moest helemaal opnieuw beginnen.’
-Het moment dat we na maandenlange juridische strijd eindelijk op Schiphol de aankomsthal binnenkwamen.
-Eindelijk terug in Nederland.
Opnieuw beginnen
‘Het eerste jaar mochten we gelukkig bij mijn ouders wonen. Voorzichtig ging ik ook weer aan het werk als ZZP’er. Ik had nog een goed netwerk uit het verleden en kon redelijk snel weer aan de slag. Maar een huis huren of kopen als je ZZP’er bent, dat is nog niet zo gemakkelijk. Dan moet je jaarcijfers overleggen en die had ik natuurlijk niet. Uiteindelijk ben ik ergens in loondienst gegaan met als voorwaarde dat ze voor mij een werkgeversverklaring wilde tekenen. Zo heb ik nog in de goede tijd een huis kunnen kopen en hadden we eindelijk ons eigen plekje.’
‘Hoewel ik heel blij was, was het ook echt heel erg pittig. Er was geen vader in beeld om de zorg mee te delen. Ik wilde zo graag aan iedereen laten zien dat ik dit wel aankon, dat ik mezelf heel lang heb weggecijferd. Een hele pittige periode. Mijn huis was altijd aan kant en ik startte ook weer met een studie naast mijn baan. Op een punt dacht: ‘Waarom doe ik dit allemaal, want ik zit in diezelfde ratrace, als die ik ooit ontvlucht was om naar Ecuador te gaan.’ Echt door gewoon hard werken en altijd hoop blijven houden en het goede willen doen en zeker voor mijn zoontje heb ik nu eigenlijk wel een heel fijn gelukkig leven.’
‘Waar is mijn papa?’
‘Toen mijn zoon 2,5 jaar was kwam de vraag: ‘Mama, waar is mijn papa eigenlijk?’ Ik heb hem toen uitgelegd dat zijn vader in Ecuador woont en dat we een papa aan het zoeken zijn. En vader is iemand die je heeft gemaakt, een papa is iemand die er echt voor je is en voor je zorgt. Hij wil ook graag een keer terug naar Ecuador. Dat gaan we ook zeker doen, maar pas als hij 18 jaar is. In theorie zou het zo kunnen zijn, dat als wij nu naar Ecuador gaan, wij opnieuw weer een handtekening nodig hebben. De volmacht die mijn ex destijds heeft afgegeven zou hij weer kunnen intrekken. Dat risico wil ik niet lopen.’
Boek Ontpopt
‘Ik wilde al heel lang een boek schrijven en merkte dat heel veel mensen onder de indruk van mijn verhaal waren. Dus ik dacht, misschien kan ik met dit boek anderen weer op weg helpen. Er is altijd hoop en het is heel belangrijk om écht voor jezelf te kiezen. Je hoeft niet zomaar in een relatie of een baan te blijven zitten die misschien minder bij je past. Je zult zien dat als je voor jezelf kiest het je zoveel meer oplevert. Als ik kijk naar wat ik heb geleerd de afgelopen jaren…ik heb zoveel meer innerlijke rust. Ik durf mezelf te laten zien en te kiezen voor dat wat ik nodig heb. Ook als het even wat minder goed gaat. What you see is what you get. Al mijn ervaringen hebben me geleerd hoe essentieel het is om niet langer door het hoepeltje van anderen te springen, maar te doen wat mij gelukkig maakt en waar ik energie van krijg. Juist door jezelf echt te laten zien zoals je bent, heb je de wereld zo veel te bieden.’
Benieuwd naar het boek ‘Ontpopt’ van Imke? Je kunt hem via deze link bestellen.
