Vorig jaar besloot ik het met de goede voornemens over een andere boeg te gooien. Dat stoppen met roken lukte al 3 Stoptobers niet, dat biertje in gezelschap wil ik ook niet laten staan en geld betalen voor een sportschool waar ik nooit naartoe ga is zonde. Ik moet me erbij neerleggen dat ik geen ruggengraat heb als het op dat soort dingen aankomt. Maar is het heel erg? Ik ben gezond, voel me goed, ik kom alleen niet zo makkelijk in beweging. Daarom heb ik mezelf voor mijn verjaardag een puppy cadeau gedaan. Als man op middelbare leeftijd – alleen en zonder kinderen – kan ik wel wat gezelligheid gebruiken. Een stok achter de deur om die deur uit te gaan. Een stimulans om mijn werk van huis uit en van achter de computer te onderbreken met een flinke hap zuurstof. Vrienden verklaarden mij voor gek. Een handenbindertje werd het genoemd. Het was raar om mensen die aan alle kanten gebonden waren door vrouw, kinderen en baan, zo’n vurig pleidooi te horen voeren tegen verplichtingen.
Ik koos een Welsh terriër, bekend om zijn stronteigenwijze karakter. Dat paste me wel. Drie dagen voor mijn verjaardag haalde ik hem op. Er ging een wereld voor mij open. De wereld van de hondenfluisteraars, de betweters en de dat doet-ie anders nooit baasjes. Mensen zijn bloedserieus als het over hun hondjes gaat. En ik wilde dat ook best wel zijn, maar de mijne luisterde voor geen meter en deed het anders ook altijd. Tja, een terriër, verzuchtten de betweters… Maar op een gegeven moment heb ik het door. Als ik wil dat Boris met mij meeloopt, moet ik zorgen dat ik de juiste snoepjes heb. Er is geen cursus aan te pas gekomen, iedereen denkt dat de hond Snoopy heet maar het doel is bereikt. Ik kan, zonder al te erg voor paal te staan, het rondje met het hondje doen. De grootste winst, ik heb er plezier in! De buitenlucht, het handig om vervelende hondjes en hun dito baasjes heenzeilen en de leuke gesprekken met andere baasjes. Ik begin me stiekem op sommige ontmoetingen te verheugen.
Zoals ouders hun kinderen koppelen aan kinderen van ouders die hen leuk lijken, stuur ik Boris af op een charmante blonde labradoodle met dito vrouwtje. Beetje snuffelen. En het klikte. De puppy’s – inmiddels beide een half jaar – buitelen over elkaar heen, terwijl wij vertederd toekijken. De vrouw is leuk, het gesprek makkelijk en ik begin me voorzichtig zorgen te maken over hoe ik hier zonder gezichtsverlies een eind aan kan maken. Over een half uur moet ik achter mijn bureau zitten voor een conference call en er is geen snoepie lekker genoeg om hem bij dit feestje weg te halen. De vrouw heeft duidelijk geen haast, zij kan haar wel luisterende doodle zo roepen, aanlijnen en naar huis gaan. Ik besluit de gok te wagen. Weglopen, roepen, met het zakje knisperen. Achteruitlopend switch ik van Boris naar Snoopy, waarbij ik mezelf al ernstig in de kaart laat lezen. Tot overmaat van ramp stap ik in mijn achterwaartse gang in een kuil vol water. Bam, met mijn achterhoofd in het zand. In een reflex wil ik zo snel mogelijk opstaan, hopen dat niemand het gezien heeft, maar ik lig ongelukkig, wat schuin naar beneden en kom niet gelijk omhoog. Inmiddels heeft Boris het in de val losgelaten zakje snoep te pakken en ik zie de vrouw mijn kant op snellen. En hoewel mijn kansen op alle vlakken definitief verkeken lijken, moet ik daar liggend op mijn rug, heel hard lachen. Iets wat die leuke blonde dame en ik, terugkijkend, nu ook samen doen!
