Buren, familie en vrienden
‘Na veel droefenis in twee gezinnen, gaan wij als één gezin opnieuw beginnen’, dat stond er in de trouwkaart van Peter en Margareth. Beiden verloren ze op een jonge leeftijd hun partner in het buitenland.
Een bijzonder verhaal, met bizarre toevalligheden. Peter was getrouwd met Lia en Margareth was getrouwd met Nico. De twee gezinnen woonden in Volendam, nog geen drie huizen van elkaar af. Buren, maar ook familie. Want Nico en Lia waren ook nog neef en nicht.
Helaas sloeg in beide families het noodlot toe. In 1998 kwam plotseling Lia te overlijden, tijdens een vakantie aan het Gardameer in Italië. Twee jaar later, in precies hetzelfde plaatsje aan het Gardameer, overleed Nico.
vlnr: Lia, Peter, Margareth en Nico
Italië, 1998
Peter: ‘Lia is geboren met een gaatje in haar hart en had verschillende hartafwijkingen. Daar had ze veel last van. Dan vroeg ze wel eens ‘s nachts: ‘Peter, wil je niet even luisteren?’ en dan ging haar hart helemaal uit het ritme vandaan. Meestal met medicijnen werd dat dan minder en werd dat zo opgelost.’
‘Nee, wij hebben echt geen één moment de gedachte gehad dat dat fout zou kunnen aflopen. Wij wilden graag met z’n tweeën samen oud worden…’
‘In 1998 gingen we op vakantie naar Italië, samen met onze twee kinderen Alicia en Cornell. Het was daar heel erg warm en Lia zweette enorm. Die eerste nacht gingen we om half 1 naar bed. Ik gaf Lia een kus en zei: ‘Welterusten en we gaan er een mooie vakantie van maken’. Lia zei tegen mij: ‘Peter zit over mij maar niet in, met mij gaat alles goed.”
‘Die nacht werd mijn dochter Alicia wakker en ze liep naar onze slaapkamer toe. Ze maakte mij wakker, dus ik zei zachtjes tegen haar: ‘Ga jij maar naast je mama slapen en dan ga ik wel even op jouw bed’. Alicia werd ‘s ochtends vroeg opnieuw wakker, ze had last van oorpijn. Ze wilde Lia wakker maken maar er gebeurde niks. Dus ik stap uit mijn bed en loop naar Lia toe en zei: ‘Lia, Alicia heeft oorpijn’. Maar het bleef stil… Ik tik Lia vervolgens op haar kuiten, en ze was keihard, alsof ik op een stuk beton tikte. Ik keek, en ze lag met haar hoofd op haar handen, in haar kussen. Ze was in haar slaap overleden.’
Lia werd 32 jaar oud. Haar kinderen Alicia en Cornell waren toen nog maar 5 en 4 jaar oud.
De laatste foto van Lia
Italië, 2000
Margareth: ‘Wij waren ook op vakantie in Italië. Onderweg kreeg Nico hele erge hoofdpijn. We zijn daarom de eerste avond vroeg naar bed gegaan omdat we moe waren van het reizen. De volgende morgen zouden we broodjes gaan halen bij de supermarkt. Nico pakte de tas, hij trok zijn schoenen aan en plots keek hij me verschrikt aan. Het volgende moment zakte hij in elkaar. Ik zeg: ‘Wat doe jij nou?’, ‘Ik weet het niet, maar ik voel mijn benen niet meer’, zei Nico.’
‘Nico werd meteen overgebracht naar het ziekenhuis. Toen we daar aan kwamen werden we al gewaarschuwd door de dokter, hij lag aan de beademing. Ieder uur zagen we Nico achteruit gaan. Hij ging zó snel achteruit dat we ons geen raad meer wisten.’
‘Op een gegeven moment greep Nico de arm van een vriend van ons en vroeg hij: ‘Pas je op mijn vrouw en mijn drie kinderen?’. Ik vroeg hem: ‘Wat ga je doen dan Nico, waar ga je naartoe?’, ‘Ik weet het niet, maar ik voel me niet goed’ antwoordde hij. Daarna ging hij zo snel achteruit dat hij in een hele diepe coma is geraakt, waar hij nooit meer uit gekomen is…’
Nico werd 36 jaar oud. Zijn kinderen Marissa, Jack en Tom waren toen nog maar 6, 4 en 2,5 jaar oud.
Nico en Margareth, samen met hun drie kinderen Marissa, Jack en Tom
Steun zoeken
Peter: ‘Drie maanden na het overlijden van Nico kwam Margareth bij mij thuis, om te vragen of ze met mij mocht praten. Ze had nog zoveel vragen, ook over de kinderen. Ik vond dat natuurlijk goed, dus na een tijdje spraken we af. Margareth is toen bij mij langsgekomen, maar helemaal niet met de gedachte dat we ooit met elkaar zouden gaan trouwen, ha ha.’
Margareth: ‘In het begin zoek je erg veel steun bij elkaar. Je hebt toch hetzelfde meegemaakt. Niet wetende waar het uiteindelijk naartoe zou leiden.’
Peter: ‘Iedere keer je verhaal vertellen helpt ook bij de verwerking. Je hoofd zit zó vol. Een vrouw zei ooit eens tegen mij: ‘Het verwerken van rouw, is zwaarder als het werk van een havenarbeider’. Daarmee sloeg ze de spijker op z’n kop.’
Verliefd
Peter: ‘Een tijdje later tijdens een bruiloft zaten we naast elkaar en kwam het hoge woord eruit: we waren verliefd. De gevoelens waren er al wel, maar we durfden er niet aan toe te geven.’
Margareth: ‘We hebben allebei zoveel meegemaakt. Het overnieuw beginnen met iemand anders is heel erg moeilijk.’
Peter: ‘We hebben er destijds veel over gesproken en over nagedacht. Want daar moesten we eerlijk in zijn. Ik heb twee kinderen en Margareth heeft er drie. De kinderen hebben een vader en moeder verloren, dat moest niet nog eens gebeuren.’
20 jaar later
In november 2002 gaven Peter en Margareth elkaar het ja-woord. In de kerk, samen met hun vijf kinderen. Nog altijd zijn ze gelukkig getrouwd. Aankomend jaar vieren zij alweer hun 20-jarig huwelijk, een hele mijlpaal.
Er is in die 20 jaar veel gebeurd. De oudste drie kinderen zijn inmiddels het huis uit, zijn getrouwd, wonen samen en hebben kinderen gekregen.
Margareth: ‘In mei 2021 werd Marissa moeder van een dochter Noëlle, één maand later beviel Alicia van een dochter Olivia. Heel bijzonder zo dicht op elkaar. Papa of mama zijn is leuk, maar opa of oma zijn is nóg leuker!’
Peter: ‘We hebben veel meegemaakt in ons leven en het was niet altijd makkelijk. Het kan een tijdje duren, maar er is altijd nog hoop. Wij zijn heel gelukkig.’
Peter en Margareth met hun twee kleindochters Noëlle en Olivia
