Het was de eerste Valentijn voor mij en Frank, dus ik wilde flink uitpakken. Ik had bij de lekkerste bakker van Amsterdam een grote koek gekocht met daarop zijn naam en die zou ik de ochtend van Valentijn onder de ruitenwissers van zijn werkbus leggen. De avond ervoor vroeg ik nog aan hem hoe laat hij de volgende morgen naar zijn werk zou gaan. Half 7, voor die tijd moest ik dus bij zijn bus zijn geweest. De volgende ochtend had ik voor mijn doen bizar vroeg de wekker gezet en sloop ik in alle donkerte het huis uit in mijn pyjama met een grote jas eroverheen.
Er lag sneeuw en ik moest de ruiten van mijn autootje schoonmaken voordat ik naar zijn huis kon rijden. Om vijf voor half zeven rende ik naar de bus en legde zijn cadeautje op de voorruit. Met een flinke dosis verliefde voorpret ging ik vervolgens in de bosjes staan. Ik wilde natuurlijk wel zijn reactie zien! De tijd verstreek, mijn voeten werden koud en mijn tanden begonnen langzaam te klapperen. Na een half uur (!) – ik leek wel gek – in de kou te hebben gestaan, ging ik in mijn auto zitten. En de tijd tikte door. Inmiddels was het half 8 en was Frank nog steeds in geen velden of wegen te bekennen. Ik dacht nog: mooi leven hebben die mannen in de bouw, ze starten helemaal niet voor dag en dauw.
Na nog iets van een uur rondjes om zijn huis en bus te hebben gereden was ik er klaar mee. Ik belde hem op. Hij nam op en ik hoorde de wind door zijn telefoon gieren. ‘Waar ben jij nou? Moet je niet aan het werk?’, vroeg ik lichtelijk geïrriteerd. Hij antwoordde dat hij op een dag als vandaag niet voor zijn plezier op de steiger stond, waar hij nu op stond. Ik snapte er niets van en vroeg hem hoe hij daar gekomen was. ‘Je bus staat hier nog’, riep ik bijna boos. ‘Opgehaald door een collega’, antwoordde hij zich van geen enkel kwaad bewust. Inmiddels was ik zo gefrustreerd en teleurgesteld dat ik hem gewoon wegdrukte om vervolgens een potje heel hard te huilen in mijn auto. Toen Frank die avond dit verhaal hoorde kon hij niet meer stoppen met lachen. En hoewel ik al die jaren erna nooit meer iets voor hem heb gedaan op Valentijnsdag, zijn we nog steeds heel gelukkig samen.
