Hoe het allemaal begon
Het begon allemaal in de zomer van 2020. Roos was samen met haar familie op vakantie in Tenerife. Dit was tijdens de Corona-epidemie, dus op het eiland was niet bijzonder veel te beleven, tot haar vader opeens binnenkwam met nieuws dat haar leven zou veranderen. ‘Mijn vader zei dat hij tijdens het hardlopen met iemand aan de praat was geraakt. Diegene bleek een internationale basketbalscout te zijn die zijn eigen sport agency had op Tenerife. Ik mocht toen bij hem komen trainen en hierdoor ben ik in een hele andere wereld van basketbal beland. Na een drie zomers met hem mee te hebben getraind, merkte ik al snel dat ik beter werd dan andere meiden van mijn leeftijd. In januari 2023 deed ik namens zijn agency mee aan een toernooi in Frankrijk en daar ben ik door drie Amerikaanse scholen gescout’, vertelt Roos.
The American Dream
In Nederland besloot Rosalie om haar laatste jaar ‘high school’ te volgen in Amerika. Uiteindelijk koos ze voor Winston Salem Christian School, gelegen in North Carolina. Eind juli werd het tijd om de koffers te pakken en te beginnen aan haar solo avontuur in een vreemd land. Het is zeker niet gek dat ze even flink moest wennen aan een nieuw bestaan. Ze vertelt ons wat meer over bepaalde culture shocks die ze heeft ervaren in het land. ‘Ik wist het al voordat ik ging, maar toch blijft het apart om te zien dat geweren hier zo normaal zijn. Ik liep een tijdje geleden een winkel binnen en daar stond een bodyguard met twee geweren in zijn hand. Toen ik vroeg of het normaal was of zelfs de bodyguards van een winkel hier geweren hadden, zei iedereen volmondig: ‘ja!’’
Roos merkt ook dat er bepaalde dingen zijn die de Amerikanen apart vinden aan de Nederlandse cultuur. ‘Ik eet tussen de middag lekker een boterham. Dat vinden ze hier echt heel raar. Omdat ik met alleen maar topsporters op school zit, wordt er vaak pasta of rijst gegeten tijdens de middag. En in het weekend gaan de Amerikanen vaak naar de McDonalds of KFC.’
Sport zonder zekerheid
Met elke sport is de kans op een blessure aanwezig, maar Roos had nooit verwacht dat haar avontuur al zo snel op een onverwachte stop zou komen. ‘Ik speelde op 11 november 2023 mijn eerste wedstrijd tegen een heel sterk team. In de eerste paar minuten dat ik op het veld stond, viel ik hard op de grond en brak ik mijn pols.’. Roos moet hier door 8 weken stoppen met spelen en dat heeft grote impact op haar toekomst. ‘Het is natuurlijk belangrijk om te spelen, zodat college scouts kunnen zien waarvan je bent gemaakt. Basketballen met een gebroken pols gaat natuurlijk niet en daarom is het nu extra van belang dat ik extra goed mijn best ga doen als ik weer mag spelen’, vertelt Roos.
Groot gemis
Als 17-jarige alleen een nieuw leven beginnen op een heel ander continent zorgt bij Roos wel voor een groot gemis. En nee, haar familie staat niet op nummer 1 van de lijst, want die spreekt ze vaak genoeg via FaceTime. Roos vertelt verder: ‘Ik mis het Nederlandse eten heel erg. Een lekkere hutspot of die heerlijke pepernoten. Dat mis ik wel heel erg ja.’ Gelukkig heeft de moeder van Roos hier een fantastische oplossing voor bedacht. ‘Mijn moeder stuurt elke maand een grote doos met allerlei lekkernijen vanuit Nederland. Hutspot versturen gaat natuurlijk een beetje moeilijk, maar de pepernoten gaan hier als warme broodjes over de toonbank. Ook bij de Amerikanen.’
Dat Roos haar familie helemaal niet mist, is niet geheel waar. Ze kijkt dan ook erg uit naar Kerst 2023, want dat is wanneer ze haar familie weer lekker kan omhelzen. Eind december is ze namelijk voor een paar dagen terug in Nederland om af te spreken met vrienden en familie. Ze vertelt verder over hoe ze met dat gemis omgaat wanneer ze in Amerika zit. ‘Ik woon hier in een huis samen met mijn team en mijn huismoeder, Miss Tilly. De mensen met wie ik nu woon, zijn eigenlijk een beetje mijn familie geworden. Je wordt hier met zoveel mensen vrienden dat je eigenlijk geen tijd hebt om na te denken over wat je mist aan thuis.’
Veelbelovende toekomst
Of Roos van plan is om na haar jaar in Amerika weer terug te keren naar Nederland? Dat niet. ‘Ik wil hier sowieso basketbal blijven spelen. Ik blijf of nog een jaar op deze school zitten om het Amerikaanse basketbal spel nog beter te leren spelen, of ik ga wel meteen naar college. Er zijn al een aantal scholen waar ik een oogje op heb.’ Eén ding is zeker: van Roos zullen we nog vele mooie dingen zien. En voor de mensen die hetzelfde ambiëren als Roos, heeft Roos een mooi advies: ‘Wees niet bang. De hele ervaring om alleen naar een ander land te gaan klinkt misschien heel eng, maar dat is het niet. Het is echt heel leuk. Je groeit en ontwikkelt jezelf enorm veel als persoon. Je zal ook altijd nieuwe mensen ontmoeten, dus je bent nooit echt alleen. En het mooie aan deze tijd is dat als je thuis echt te erg mist, dat je altijd een vliegticket terug naar huis kan boeken.’.
Wil je meer foto’s zien over hoe Roos haar leven leeft in Amerika? Neem dan snel een kijkje op haar Instagram account: @Rosaliecok.
